Andvari - 01.08.1961, Blaðsíða 49

ANDVARI
FREUD OC, JUNG
143
Starfið hvíldi að vísu mestmegnis á Freud,
því að hann lagði til efniviðinn, sjúkl-
ingana, og gerði tilraunir á þeim með
dáleiðslu og sefjun. Niðurstöður rann-
sókna sinna birtu þeir sameiginlega
nokkrum árum seinna í bókinni „Studien
úber Hysterie".
Markverðasta niðurstaðan var efalaust
sú, að þeir færðu sönnur á tilvist dulvit-
aðra sálarlífshræringa og þýðingu þeirra
fyrir orsakir taugaveiklunar. Orsakir
taugaveiklunar reyndust ekki vera gallar
eða veiklun á taugakerfinu, meðfæddir
og ólæknanlegir, eins og flestir álitu þá,
heldur voru þær sálræns og tilfinninga-
legs eðlis. Sjúkdóminn mátti rekja til at-
burða, sem komið höfðu fyrir sjúkling-
inn í bernsku. Þessir atburðir böfðu
gleymzt, en áhrif þeirra gerðu engu að
síður vart við sig á táknrænan hátt í ein-
kennum taugaveiklunarinnar. Breuer var
15 árum eldri en Freud, þegar þetta gerð-
ist, ráðsettur og mikilsvirtur læknir og
því störfum hlaðinn. Freud var hins veg-
ar hneigður til rannsóknarstarfa og hafði
fengið góða þjálfun í þeirri grein. Hann
var fullur áhuga á að kanna nýjar leiðir.
Það varð því hann, sem tók hér að sér
forystuna. Nú hóf hann af kappi að
rannsaka hið dulvitaða sálarlíf. Athygli
hans beindist brátt að draumlífinu, og
fyrr en varði komst hann að raun um,
að greiðasta leiðin til hins dulvitaða lá
gegnum drauminn. Rannsóknir sínar á
draumlífinu birti hann í hinu stórmerka
riti sínu „Traumdeutung", sem út kom
árið 1900.
Með hjálp draumakönnunar komst
hann nú að þeirri niðurstöðu, að meðal
dulvitaðra, sjúkdómsvaldandi sálarlífs-
hræringa bæri mjög mikið á kynlífshugs-
unum. Þetta varð til þess, að hann tók
að kanna kynlíf bernskunnar og setti
fram niðurstöður sínar og kenningar í
þeim efnum í bókinni „Drei Abhandlun-
gen zur Sexualtheorie1' árið 1905. Kenn-
ingar þessar, sem mjög voru nýstárlegar,
þóttu sérstaklega djarfar og hneykslan-
legar og urðu til þess, að flestir vísinda-
menn sneru baki við Freud. Reyndar
hafði hann áður birt ritgerðir um þessi
efni, svo að hann var þegar orðinn ill-
ræmdur — og jafnvel hinn gamli vinur
hans, Breuer, hafði fundið sig knúinn til
að lýsa því yfir, sóma síns vegna, að
hann væri á engan hátt sammála Freud
og ætti engan þátt í þessum bollalegg-
ingum hans.
Þannig orsakaðist það, að skönnnu eftir
aldamótin varð Freud einn á báti. Hvað-
anæva að blésu mót honum kaldir og
fjandsamlegir vindar — og hann var
lagður út á haf, sem enginn hafði áður
kannað, og því óvíst, hvar hann bæri að
landi, ef hann þá næði höfn. Mörgum
hefði fallizt hugur við þvílíkar aðstæður,
en Freud var ekki af því taginu. Fyrst
enginn vildi fylgja honum, hélt hann
einn áfram — og miðaði drjúgt áleiðis,
Lækningaaðferð sína endurbætti hann,
sleppti dáleiðslu og sefjun, en setti í
hennar stað hina svokölluðu hugtengsla-
aðferð, sem honum reyndist öruggara
könnunartæki á dulvitað sálarlíf.
Hann skellti skollaeyrum við níðang-
urslegum árásum óvina sinna, og svar-
aði einungis með fjölmörgum fræðilegum
ritgerðum. Að því dró þó að lokum, að
stöku vísindamaður tók að sjá, að eitt-
hvað meira var í kenningar Freuds
spunnið en andstæðingarnir létu í veðri
vaka. Freud tók að eignast lærisveina.
Fyrstir komu Vínarbúarnir Federn,
Stekel, Iditschmann, Englendingurinn E.
Jones og Svisslendingurinn Carl Gustav
Jung.
Jung kynntist Freud árið 1907. Jung
var þá ungur að aldri, eða 32 ára (f.
1875). Hann var prestssonur, fæddur og
uppalinn í Basel í Svisslandi og nam