Andvari - 01.08.1961, Qupperneq 59

ANDVAM
SÁLARVOÐI
153
er kvöldfögur, hugsaði hann, það má hún þó eiga. Sólin varpaði roðabjarma á
grænar brekkur, rauða stafna með hvítum gluggalistum og marglit þök, jafnvel
grá steinbáknin fengu á sig hýrusvip.
Þegar hann gekk fram hjá hóteldyrunum mundi hann eftir bókinni. Jæja,
hingað var hann þá kominn. Var nokkuð sjálfsagðara en að líta inn á afgreiðsl-
una og spyrja eftir henni? Afgreiðslufólkið kannaðist ekki við neitt. Enn stóð
hann á vegamótum. Hann fékk að vita herbergisnúmerið. Þegar hann kom
fram að stiganum, hikaði hann enn. Hverju verður spillt? Hvað get ég misst?
Hlægilegt kjarkleysi, hugsaði hann. Gáskinn sem hafði gripið hann áðan úti
á götunni fékk nú skyndilega yfirhöndina og hann tók að ganga upp stigana
með hroll hins ókunna í hverri taug. Þegar upp á ganginn kom og hann sá
númerið á lokaðri hurðinni, stanzaði liann um stund og rcyndi að stöðva hjart-
slátt sinn. Ég lilýt að vera eitthvað einkennilegur í framan, hugsaði hann og
gekk að spegli á ganginum, en hann sá ekkert annað en snyrtilegan og yfir-
hragðsstilltan mann. Er þetta ég sjálfur? letraðist í huga hans. Aftur tók hann
stefnu að dyrunum. Elvaða afl var það, sem rak hann áfram gegn eiginlegum
vilja hans og hversdagshugmyndum? Enga smámunasemi, elsku vinur. Þetta
bætir aðeins hjónabandið, hvíslaði einhver spévís rödd í eyra hans. Fjandinn
eigi það, ég hef vit fyrir mér, sagði hann við sjálfan sig og drap rólega að
dyrum. Hurðin opnaðist strax og hún stóð fyrir innan í ljósum flegnum sumar-
kjól og leit á hann spurulum augum. Um stund gat hann ekki komið fyrir sig
orði, og henni virtist skemmt af vandræðum hans, en svo rétti hún fram
höndina, brosandi og alúðleg og bauð honum inn fyrir.
„Fyrirgefðu, að ég sveik þig“, sagði hún. „Ég er ævinlega svo vönkuð,
þegar ég er á ferðalagi." Hún bauð honum sæti, en minntist ekki einu orði á
bókina, og þegar þau höfðu kveikt sér í vindlingum, bráði af honum feimnin.
„Það er víst ekki heppilegt, að við röbbum saman niðri", sagði bún og
leit um leið á hönd hans. „Ég ætla að biðja þióninn um hressingu handa
okkur hingað upp.“
Hún hringdi strax án þess að bíða eftir öðru en þegjandi samþykki hans.
Ósjálfrátt minntist hann þess nú, að trommarinn og kona hans höfðu einhvem
tíma minnzt á hana, þegar hann var þar í heimsókn: „Sú tók það nú geyst,
fyrst eftir að hún kom út“, hafði þá trommarinn sagt. „Stelpugreyið fékk
dellu ov Iiélt að hún hefði rödd.“ Síðan féll það tal niður, en það kom óþægi-
lega við hann, að hevra henni niðrað. Nú komu þessi orð í hug hans í fullri
merkingu og veittu honum vissan styrk gagnvart henni. Þjónninn kom, tók
pöntunina og færði þeim hana að vörmu spori. Hún tók að rifja upp atburði
frá fyrri samveru þeirra og þau hlógu að ýmsu skrýtnu, sem þá hafði gerzt.