Andvari - 01.08.1961, Síða 96

190
ANDVARI
SIGURDUR JÓNSON FRÁ URÚN
vitað hest gera og heíði talið óframkvæm-
anlega, ef mér hefði verið sagt frá. Þarna
varð ég að trúa, en ég skildi ekki viðbragð
þetta, raunar hvorki hugsun þess né afl-
fræði, en sá maðurinn, sem átti Gráskjóna
flest brúkunarárin, segir mér að svona
hafi hann oft brugðið við, þegar taglið
fauk fram með honum og slóst í hann.
En mér finnst athöfnin lítið skýrast, því
enginn sá hann svona láta lausan í rekstri
eða haga, hvernig sem þá fuku tögl, hvort
sem hann hefir kominn undir mann sett
snertinguna í samband við svipuhögg,
sem ég vissi hann þó aldrei reyna.
Verður frásögn þessi að nægja sem
sýnishorn af happa- og glappaaðferðum
okkar við að semja okkur að siðum hvors
annars, og komast hvor undan annars
ofríki, en alltaf varð Gráskjóni ljúfari á
sporið næst eftir að hafa hitt á það um
stund þótt stutt væri í einu fyrst. Skilaði
ég honum fyrir septemberlok til eigand-
ans. Var folinn þá mjög að mínu skapi
þótt mikið skorti á fulla tamningu. Hann
var orðinn settur töltari á hægri ferð,
barnglaður og léttur, ef mjúkt var á
tekið, ljúfur í taum og réttur, en sárvið-
kvæmur fyrir aðbúð og ásetubreytingu og
því næsta vandsetinn, en bæði ofríkis-
fullur og illgengur ef í odda skarst. Tók
Sigurður Stefánsson við eign sinni þá
um haustið maður bráðlaginn og kom
hestinum eitthvað á bak. Hefi ég ekki
heyrt að hann hafi kvartað yfir skiptum
okkar, enda var hesturinn honum þá
bæði mikill og góður. Fór hann skömmu
síðar fram á Staðarbyggð í Eyjafirði til
göngu fram eftir vetri og hefi ég frétt
að Sigurður hafi fengið óþægðarfæri á
heimilið með hann um veturinn og hafi
hann þá komizt í bili upp á að verja
töltið. Víst er hitt að Sigurður seldi hann
um veturinn eða vorið fram í Eyjafjarðar-
botn og þá þó sem álitshest en engan
gallagrip. Eru mér ókunnug verk hans
og viðmót þar, en nokkrar sögur gengu
af umfangi hans og stórlæti. Þarf þar ekki
að hafa valdið klaufaskapur, hesturinn
var ekki meir gerður en svo að margt
gat komið upp í háttum hans, en eftir
tvö misseri var hann aftur falur. Var
hann þá keyptur að Grund í Eyjafirði
og fyrir skömmu kominn í nýju vistina
þegar ég átti þar ferð framhjá einhesta
á smáum fola grótgengum og lítt vön-
um.
Magnús Aðalsteinsson síðar lögreglu-
þjónn í Reykjavík, eigandi Gráskjóna,
og á þeim tíma bóndi á Grund, bauðst
þá til að lána mér minn lorna nemanda
þaðan og þangað aftur, en ferð minni
var heitið að Vtra-Dalsgerði, sem er þar
einum 10 km sunnar í firðinum.
Þáði ég boðið og átti mikils von og
óvenjulegs, en þótti umskipti orðin, hest-
urinn hafði þá versnað í viðbúð svo að
nærri var hann óþckkjanlegur, var hann
þá orðinn bæði ósvífinn mjög og taum-
kaldur, fór þó neyðarlaust á með okkur
á framleið.
Ég stóð æði lengi við í Ytra-Dalsgerði
og voru hestarnir í húsi þar skammt
suður á túninu, lagði ég á Gráskjóna þar
í húshlaði þegar ég bjóst til heimferðar.
Var Gestur bóndi Kristinsson þar hjá
mér og faðir hans, en auk þeirra voru
þar hundar Gerðanna beggja, því tún
liggja saman og eru báðir bæirnir nærri
merkjum. Kvaddi ég þá feðga þar og
steig á bak. Var þar girt með götu að
austan milli húss og bæjar og svo aftur
norðan heimreiðar austur að aðalvegi
neðan túns, varð ég því að ríða í krappan
krók um bæjarhlaðið þaðan, sem ég fór á
bak.
En um leið og ég tók ístað, greip hvor
hundurinn fyrir sig í hæl á þeim hest-
inum, sem nær honum var.
Ég hafði haft folann á vinstri hönd og
var hann viðbragðsharður og eldvaskur