Andvari - 01.08.1961, Blaðsíða 98

192
SIGURÐUR JÓNSON IIIÁ RRÚN
ANDVARl
hófst. Hleypti hann á eftir hrossunum
og dró þau uppi. Var þá fældi klárinn
hvásandi móður orðinn og lausu hrossin
blésu einnig en Gráskjóni lítt eða ekki,
þegar ég kom þangað síðastur í þeirri
ferð.
Það hafði Gráskjóni sameiginlegt við
skáld sum og höfðingja marga, að hann
var sérsinna mjög og þóttist standa vel
fyrir grillum sínum. Lét hann ekki af
kenjum þeim sumum þótt gamall yrði.
Þannig mátti aldrei ríða honum djúpt
vatn. Þegar alda fitlaði við nára varð
hann skilmálalaust óður og rauk. Vand-
aði hann úr því hvorki vað eða stefnu
og kunni vel til sunds þótt dýpkaði enn,
en skeytti þá miður manngæzlu, leit svo
út framkoma hans löngum að freistandi
væri að þýða atvik til orða eitthvað á
þessa leið: „Velkomin eru vöskum manni
notin af afli mínu, léttleika og fimi, en
gæta skyldi hann sjálfs sín hvað, sem í
kann að skerast."
Smámennum og druslugripum henta
ekki gallar né lýti.
Gráskjóni bar uppi óstýrilæti sitt og
auðkenni svo að engum þótti skemma
hann jafnt sem aðra.
Hvítir hófar hans dugðu honum stór-
um hesti undir þungum manni lengri
leiðir og verri en mörgum öðrum hinir
lofuðu dökku og báru hann hraðari
spretti en flesta aðra.
Hvít lithimna í auga þykir ekki girni-
legt auðkenni, en hvíta krókalínu hafði
Gráskjóni utanmegin í öðru auga og
þótti engum sofandalegt undir brún að
sjá.
Jarpskjóttur var hann kastaður, grá-
skjóttur var hann orðinn þegar hann kom
að húsurn um miðbik fyrsta vetrar síns
og dökkir voru skildir í skinninu til ævi-
loka, en bjartur er hann og blikandi í
minnum þeirra, sem þekktu hann, höfð-
ingi í hugsun og framkvæmd.