Andvari - 01.08.1961, Síða 84

178
GUNNAR EINARSSON A BERGSKALA
ANDVARI
Gönguskörðum. Er þangað brött og erfið
leið, má kalla, að fjallið „standi með
manni", sem kallað er, þá farið er frá
Skarði upp að byggðum skolla. Sagði
Gísli nú frá fundi sínum og kvaðst ekki
geta farið á grenið vegna lasleika. Var
nú hringt til mín og ég beðinn liðveizlu.
Brá ég við og fór næsta dag til Sauðár-
króks. Hitti ég Gísla og töluðumst við
við. Taldi hann dýrin nýflutt í þetta
greni og myndu þar vera dýrbítir. Sagði
hann grenið illt og erfiða alla aðstöðu,
hafði mönnum þeim, er þar höfðu legið
áður, sjaldan tekizt að vinna það að fullu.
Þó hafði Jón Gíslason, nafnkunn skytta
af Sauðárkróki, eitt sinn kálað öllurn
íbúum þess. Bað ég Gísla, sem er góður
vinur minn, að fara með mér, ef hann
treystist til, og hét hann því. Þótti mér
rnjög vænt um, því þar fékk ég góðan
og öruggan félaga og ágætan liðsmann.
Lögðum við af stað síðari hluta dags.
Fengurn far með bíl upp að Skarði. Lögð-
um svo dót okkar á bakið og héldum á
brattann. Norð-austanátt hafði verið um
daginn, en nú fór lygnandi, og þótti
okkur betur, að svo var. Leit út fyrir gott
veður næstu nótt. Seint sóttist okkur
leiðin, enda var mjög heitt í veðri, leiðin
snarbrött og byrðarnar allþungar. Svitn-
uðum við illa á leiðinni. Loks sáum við
heim á grenið. Það lá í urðarhrygg, sem
liggur frá austri til vesturs í skál nokk-
urri, rétt undir hrikalegum stuðlabergs-
klettum Einhyrnings. Við athuguðum
grenið rækilega í sjónauka úr nokkurri
fjarlægð og sáum þar ekkert kvikt. Fór-
um við svo til grjótbyrgis norðaustur af
greninu og bjuggum þar um okkur eftir
föngum. Klukkan var um 9.30. Veður
var hið ákjósanlegasta, logn og heiðríkt
loft. Sátum við þannig, að Gísli gætti
norðaustur-, austur- og suðaustur-áttar, og
sagði hann mér, að úr austurátt hefði
læðan komið forðum, er hann lá þarna
með Jóni Gíslasyni, en þá urðu þeir refs-
ins aldrei varir.
Eg gætti suðvestur- og suður-áttar, og
fannst mér einhvern veginn, að þaðan
myndum við fá heimsókn íbúanna, ef
þeir kæmu í sjónmál. Ennfremur gáfum
við gætur að háum grjótkambi í norður-
átt, en þaðan gátu dýrin komið, ef þau
sóttu til fanga út á Reykjaströnd. Til
vesturs þurfti ekki að líta, því þar gnæfði
Einhyrningurinn svo að segja yfir okkur,
ókleifur og hrikalega mikill. Leið okkur
prýðilega þarna og ræddum við um gaml-
ar veiðiferðir og ýmislegt frá liðnum
æskudögum, því við höfðurn þekkzt frá
æsku og oft veitt saman, bæði á sjó og
landi.
Leið nú þar til klukkan var orðin 11.
Þá sá ég bláu dýri bregða fyrir í suð-
vesturátt, hljóp það yfir melrima einn
örmjóan. Sá ég það aðeins í svip, svo
hvarf það niður í lægð, sem var í hraun-
inu. Ég gerði Gísla aðvart og sagði hon-
um í flýti, hvers ég hefði orðið var. Bið-
um við í ofvænt þess, að dýrið kæmi í
ljósmál. En það vildi dragast. Allt í einu
sá ég ofan á hrygg dýrsins heima á gren-
inu sjálfu. Hafði það þrætt lægð þá sem
liggur frá röðlinum, þar sem ég sá það
fyrst, og komizt alla leið á grenið, óséð.
Ég miðaði vandlega og beið þess, að
meira sæist af dýrinu en hrygglengjan
cin. Lágur, flatur steinn huldi dýrið, og
mátti ég búast við, að það hyrfi inn þá
og þegar. Væri nú Jretta læðan og ætti
unga yrðlinga, mátti búast við, að hún
þyti inn, og þá var hún ekki væntanlegt
viðfangsefni fyrst um sinn. Farið gat svo,
að hún yrði okkar vör, t. d. heyrði til
okkar, eða, ef golaði, fyndi lykt af okk-
ur, og myndi hún þá aðvara refinn, kæm-
ist hún út, án þess að við næðurn henni.
Hér þýddu engar vangaveltur, annað
hvort var að skjóta á hana þarna og treysta
því, að haglavöndurinn næði niður á