Andvari - 01.08.1961, Qupperneq 91

ANDVARI
GRÁSKJÓNI á grund
185
hurfu í lautunum og svo krappþýfðir,
aS naumlega gekk gildvaxin kýr milli
þúfnanna. Dregur jörðin nafn af þessu
svæði, þótt nú sé það mestallt orðið vél-
tækt tún. En í Hnausunum hafði ég
hross mín um nóttina, og þótt gott væri
haglendið hafði sumt þeirra lagt til stroks,
en var mislangt komið með morgni.
Þarna lagði ég á Gráskjóna fyrstan
hesta þann daginn og ætlaði að hafa
hann til að hringla á honum um Hnaus-
ana við að ýta saman því, sem mér kom
við þar heima, en sonur bónda, maður,
sem svo átti leið í sömu átt og ég, —
fór eftir hóp, cr ég sá kominn suður og
upp fyrir Bjarnastaði, sem þar er næsti
bær undir austurhrekkum nokkru sunnar.
Tókum við okkur báðir hross til reiSar af
þeim, er næst voru og skildi maðurinn
við mig, þegar ég var búinn að handfesta
hest. En þar reyndist ekki gæðingur grip-
inn. Þegar ég var kominn á bak henti
hesturinn sér þúfu af þúfu og valdi sér
undirstöðurnar eftir eigin smekk en ekki
að mínum vilja og voru ályktanir hans
um horf og háttu heldur í skrýtnara lagi
sumar. En allt mátti það mín vegna vera
sem það varð, því aftur hvarflaði hann
til hrossanna eftir nokkur tök hvert sem
hann byrjaði að strika, og allur fór hóp-
urinn að þumlungast af stað. Mátti varla
heita að ég bæri við að stjórna för Grá-
skjóna, svo marga tók hann bógana á
bæði borð án þess, að kalla mátti farið
fyrir reksturinn.
Norðan við hrossin fór ég á bak í upp-
hafi, svo að suður fóru beint þau af þeim,
sem höguðu sér eins og heilvita skepnur.
Meira aS segja Gráskjóni fékk suðrið
fyrir aðalstefnu út úr krókunum, því ekki
vildi liann skilja til fulls við félaga sína.
Þannig þokaðist fcrð okkar allra til
móts við hópinn, sem farið hafði að
Bjarnastöðum, og tókst mér að hanga við
klárinn þrátt fvrir allar þessar lykkjur,
sem hann lagSi á leið sína, enda hrekkj-
aði hann ekki í þeim skilningi, sem það
orð er tíðast haft. En illa kipptist stund-
um til í mér maginn þegar hann fann
það bezt henta að stökkva af meira en
mittishárri þúfu niður í lautina til hliðar
við hana, ekki hvað sízt ef hann valdi
lautina svo þrönga að ég mátti til við-
bótar óttast um býfurnar á mér.
SuSur viS Árfarið — kvísl dálitla,
sem skilur Hnausaland og Bjarnastaða
— þurfti ég tvísýnulaust að ráða ferðinni,
því út í það og vfir áttu hrossin aS fara,
varð ég þar að taka til tauma, en þá var
Gráskjóni orðinn svo vanur býfunum á
jnér niður meS báðum síðum og búinn að
fá svo margar bnippingar af mélum og
stöngum aS liann greip enginn ótti né
bræði, en fór að víkja eftir beiðni. Þar
var líka orSið slétt undir, svo að hann
þurfti ekkert aS velja á milli staða til að
stíga á.
Þarna voru með í ferð tamin hross og
hlýðin í rekstri, tóku þau vel á vaðið og
síðan upp á veginn og að hliði, sem þar
er milli bæjanna. Voru þá lengst komnu
hrossin enn suður og uppi í hlíð. Stakk
ég því stafni þess gráskjótti að hlið-
grindinni, stöðvaði hann þar, skreið af
baki og beið. ÞaS var góS hvíldirsfund.
Ég hafði læst svo löppunum að síðum
folans, til þess að verða ekki eftic við
sveiflur hans, að þarna var sérhver vöðvi
minn kominn í baklás, mér fann;t ég
hvorki geta setið, gengið eða legið og
eiginlega ekkert geta gert nema haldiS
áfram að klemma klofið utan um eitt-
hvað kippótt, ringjótt og digurt. Ég hálf-
hékk því upp við folann og muldraði
ofan í makkann á honum lýsingar mínar
á háttalagi hans á meðan ég klóraði hon-
um undir faxi og kjáði við vanga og
snoppu. En þreytan leið úr.
Þegar maðurinn kom með hin hrossin,
opnaði ég hliðið fyrir öllu dótinu, hlevpti