Andvari - 01.08.1961, Blaðsíða 86

180
GUNNAR HINARSSON A BERGSKALA
ANDVARI
umgangur, en aðburður var nokkur. Rifr-
ildi af 3—4 lömbum voru þar, annað
ekki. Við sáum strax á júgrum læðunnar,
að yrðlingar myndu orðnir talsvert
rosknir, enda reyndist svo. Strax og þeir
heyrðu til okkar sendu þeir okkur hvert
styggðarhljóðið af öðru. Auðséð var á
illu, að dýrin voru nýlega flutt hingað
og yrðlingarnir myndu seint vinnast á
slíku holurðarbæli, en hvað um það.
Byriunin var góð, hvernig sem fram-
hald yrði.
Bjuggumst við um að nýju og feng-
um okkur kaffisopa úr hitaflöskum okkar.
Vorum við hressir vel og hlökkuðum til
næturinnar, sem nú fór að. Vonuðum við
að rebbi myndi sýna sig undir morgun-
inn, ef veður héldist óbreytt. En á
skammri stund skipast veður á lofti, segir
fornt spakmæli, það sannprófuðum við nú,
því þoka fór að gægjast með fram Ein-
hyrningi, virtist kunna þar vel við sig,
og huldi hann að lokum alveg. Bölvuð
þokan. -— Oft hefur hún gjört mér gramt
í geði. Kyrrt var enn. Stuttu seinna fór
að ýra úr þokunni örsmáum snækorn-
um, og um klukkan 3 var orðið grátt í rót.
Skyggmð var mjög lítið, eða rétt um-
hverfis grenið. Við sátum samt sem fast-
ast, dreyptum á kaffinu, unz það var
þrotið. Við fundum okkur margt til upp-
örvunar og hlýju, nudduðum saman
höndunum, spenntum þær um hnén og
tókum á af öllu afli og héldum niðri í
okkur andanum eins lengi og hægt var.
Allt þetta gerir sitt gagn, þegar sitja verð-
ur um kyrrt. En dauf skemmtun myndi
þeim þykja þetta, sem óvanir eru grenja-
legu, en vanir hlýju húss og elds. — Ég
átti glas með kamfórudropum, sem við
létum leka í sykurmola, og hressti það
okkur mikið. Stundirnar siluðust áfram.
Stöðugt ýrði úr lofti, og þokan var bik-
svört. Kl. 6 var orðið alhvítt. Við sátum
og biðum, en ekki bólaði á húsbóndan-
um. Kl. 8 talaðist okkur svo til, að Gísli
færi heim til sín og sækti okkur kaffi,
og fór hann. Eftir að hann hafði gengið
örfá skref var hann horfinn. Læðuna tók
hann með sér til þess að sýna, að við
hefðum þó ekki farið fýluför. -— Nú var
ég orðinn einn. — Ojæja. Ég var því
ekki óvanur, en alltaf er það nú sami
leiðinlegt, ekki sízt ef veður er slæmt
Ekki þurfti ég að búast við Gísla fyr;
en eftir 3Vi—4 klst. Ég sat og beið, von
lítill um meiri vinning þessa nótt.
Tíminn leið. Klukkan dundaði áfram. — -
Klukkan 11 byrjaði að létta til. Hæg
suðvestan fjallræna ýtti við þokunni, sem
lagði fýlulega á flótta, og eftir skamma
stund var komið glaða sólskin. En sá
reginmunur. Idraunið kringum mig varð
allt sem stráð bráðnu silfri, og ég komst
í sólskinsskap. — Svo kom Gísli með
blessað kaffið og ýmislegt góðgæti. Hann
var í einu svitabaði, en mér nollkalt.
Gerði ég veitingum hans góð skil. Nú fói
sólin að eyða fölinu, og brátt var það
horfið með öllu. Lögðum við nú bog;i
fyrir yrðlingana, því fyrr höfðum við ekki
árætt það. Sólin skein og vermdi ai)t.
Brátt fór okkur að syfja. Við skiptumst
á um að vaka. Hvað skyldi nú gerast
næstu nótf? Myndi rebbi gera vart við
sig, eða var hann kannski dauður? Eitrað
hafði verið á a. m. k. tveim stöðum þarna
á svæðinu, sem dýrin höfðu gjört mestan
óskunda áður, svo líkur voru til, að eitt-
hvað af refunr hefði drepizt af eitrun.
En ég var viss um, að enginn bitvargur
myndi falla fyrir eitruðum dauðýflum.
Dagurinn leið. Við veiddum einn yrðling,
stóran ref, bláan. Grimmur var hann og
tortrygginn, enda ekki af neinum auk-
visum kominn. Við hugðum gott til að
nota hann, ef rebbi léti á sér kræla.
Nóttin kom, — og leið. Ekki urðum við
refsins varir. — Gísli fór heim, sótti okk-
ur vistir og aðrar nauðsynjar. Fylgzt var