Andvari - 01.08.1961, Blaðsíða 97

ANDVARI
GRÁSKJÓNI Á GRUND
191
stökkhestur, svo hvass að mér auðnaðist
ekki að snúa Gráskjóna á hann og þá
enn síður undan, því þar var girðingin
samsíða götu, enda var stutt stund til
umsvifa, þar sem spölurinn var skammur.
Renndi Gráskjóni blindur af æði á streng-
inn norðan við bæinn og sleit hann með
bóg þegar að kom. Er mér með öllu
óljóst hvað hann gerði þá en fleira mun
hann unnið hafa en eitt, því fullkominn
varð þar aðskilnaður okkar og fauk ég
langt í burtu og kom illa niður. Var mér
óhægur úlnliður lengi síðan.
Aftur var tilráðið, hestum náð og
hlaupið á bak, en ekki taldi ég mig á
friðstóli sitja þennan klukkutíma, sem
hún tók mig ferðin þaðan niður að Grund
og hefði allt orðið eftir því sem ég talaði
við sjálfan mig og hestinn á þeirri leið,
þá hefði farið illa fyrir einhverjum þeirra,
sem Gráskjóna höfðu notað á þeim miss-
erum, sem á milli lágu funda okkar.
Finnanlega skildi hesturinn allt það, seni
við hann var gert, aðeins sýndi þann
vana að hafa það að litlu en heimta
sitt. Auk heldur töltinu neitaði hann.
Varð ég feginn þegar við skildum þá
og hefði ég því illa trúað tveim til þrern
misserum fyrr, að þar myndi nokkru
sinni koma.
Fám dögum síðar reið Magnús eig-
andi hans honum einhesta og í einreið
svona fjögurra km spöl og mátti kalla að
skipti um hestinn á þeirri ferð. Hann
greip þá flugtölt svo mikið og fjaðrandi
að þangað varð til jafnað, en naumast
lengra. Taumferð og skilningur fóru þar
eftir og svo útlit sem ákoma. Hami var
að vísu áleitinn og fjörgrimmur sem áður,
hélt því til dauðadags og átti alla daga
til tvenns konar brokk og ntjög mis-
gott, en þurfti eftir þann dag þess gangs
sjaldnar og eftir þá breytingu mun
Magnús hafa verið þess fullviss að ekki
þyrfti hann að óttast samanburð við reið-
hestaeign annarra bænda, sannaðist það
á fótaburði og framsækni á góðum veg-
um í solli og samreið og var viðurkennt
að þar var allt í hástigi, sem hest mátti
prýða nema vekurðin, hana skorti alveg.
Þó sannaðist bezt hverju bóndinn á
Grund reið, þegar hann haust eftir haust
kominn úr göngum á Bleiksmýrardal
byrjaði réttardaginn með því að hring-
ríða tunguna á milli Bakkaár og Fnjósk-
ár til að smala afréttarsafninu að rétt til
sundurdráttar. Þar er vegur með óvenju
óþægilegur hestum, stórþýfi kafið í hrísi
svo lítt sést til fótfestu, en engan vissi
ég þann, er séð hafði vasklegar lokið liest-
verki en hjá Gráskjóna þar, var þó ekki
með lítinn að leika, þar sem Magnús
Aðalsteinsson var, því liðug 110 kg hafði
hann innan í fötum og var ekki klæddur
né skæddur til skjálfta í slíkum ferðum,
mun auk þess stundum hafa haft auka-
þunga í tösku og vösum að morgni rétta-
dags.
Ætla ég, þótt telja vilji Eyfirðingar
sig vandlega yfirlætislausa, að Magnús
hafi fundið nokkurn mun sín og ann-
arra fjáreigenda þar um slóðir í slíkri
raun. Sjálfum er mér eftirminnilegast af
því, sem ég sá til Gráskjóna, að við
Magnús urðum samferða í stóðsókn vest-
ur svokallaðan Bugsveg milli Blöndudals
og Vatnsdals framanverðra.
Hrökk þar taska af klakki á reiðhesti
Magnúsar öðruin, rosknum hesti en all-
góðum og fældist hann við og tryllti önn-
ur hross okkar.
Ærðist hópurinn og rauk beint af aug-
um sunnan réttrar leiðar yfir ása og flár
af Ulfkelshöfða svonefndum vestur undir
Vatnsdalsbrúnir skammt frá Sunnuhlíð.
Adagnús reið Gráskjóna þegar þetta bar
til og vorum við saman einum kílómetra
á eftir reknu hrossunum þegar leikurinn