Andvari - 01.08.1961, Blaðsíða 72

166
SVEINN SKORRI HÖSKULDSSON
ANDVARI
og kom oft til hans, sagði mér, að ákaf-
lega hefði verið fátæklegt um að litast
hjá honum. Átti hann ekki annað muna
en einn legubekk og stól, en hún vissi
ekki, hvort hann átti sjálfur eða leigði
skrifborð, sem hann hafði. Nokkuð kvað
að drykkju Gests þetta síðasta ár, sagði
Ingibjörg. Var hann orðinn veill á taug-
um og átti erfitt um að vera einn, ef
hann hafði áður verið við skál. Kvaðst
hún þá oft hafa setið hjá honum og rætt
við hann. Guttormur J. Guttormsson
segir einnig:
„Maður nokkur, sem enn er á lífi og
var til heimilis með Gesti um langt skeið,
sagði mér, að hann hefði oft verið undir
áhrifum víns, en aldrei alúðlegri, betri
og skemmtilegri en þá, mjög sjaldan of
drukkinn. Einnig það, að allsgáður hefði
Gestur verið mjög fáskiptinn og þurr á
manninn og ekld alveg laus við stolt."1)
Kemur það heim við frásögn Ingi-
bjargar Ólafsdóttur, að Gestur hafi verið
harðla formfastur, kallaði hana t. d. aldrei
annað en Miss Ólson og þekkti hana þó
vel. Virtist Ingibjörgu hann ákaflega við-
kvæmur í lund og jafnframt stórlátur.
Minnir það á sjálfslýsing hans:
Ég er hjartasár valur, er flöktandi fer.
Mjög hefur Gestur verið einstæður
1) Bréf til mín frá Guttormi J. Guttormssyni.
orðinn síðustu daga ævi sinnar. Tólf dög-
um fyrir dauða hans héldu stúkumenn
fund og ræddu með sér, hverjir úr þeirra
hópi skyldu ábyrgjast greiðslu á hálfum
öðrum dal, er þeir höfðu sektað hann
um fyrir bindindisbrot. Um svipað leyti
var honum af verkamannafélaginu falið
ásamt tveimur öðrum mönnum að svara
deilugrein á formann þess, Jón Júlíus.
Þá grein entist honum ekki aldur til að
skrifa, en sama daginn og hann dó birt-
ist svargreinin í Heimskringlu og nafn
hans prentað undir. Hafði höfundurinn
tekið það að honum fornspurðum. Það
var 19. ágúst. Þann dag lézt Gestur í
General Hospital í Winnipeg. Hafði
hann legið þar í fimm daga, og var bana-
mein hans lungnabólga. 1 dánarvottorði
eru dvalarstaður hans, Iijúskaparstétt og
foreldrar talin ókunn. Svo umkomulaust
stóð þetta íslenzka skáld á banadægri sínu
vestur í miðri Ameríku. Jarðarför Gests
fór fram 23. ágúst, og fluttu þá ræður
prestarnir Friðrik Bergmann og Jón
Bjarnason. Hann var grafinn í Brookside-
garðinum í R-hluta hans, leiði nr. 107.
Það er í útjaðri Winnipeg að norðvestan
og þeim hluta garðsins, þar sem fátækt
fólk hvílir. Óvíða standa þar bautasteinar,
og trjágróður er lítill, en á næsta leiði
rís grannvaxinn runni yfir ókunnum bein-
um amerísks smælingja. Hann skýlir
gröf skáldsins, þegar stormur fer yfir slétt-
una miklu.
Grein þessi er kafli úr óprentaðri bók um Gest. Hér er því ekki
fjallað um jafnveigamikinn þátt og blaðamennsku hans vestra, þar eð
sérstakur kafli er helgaður henni svo sem til er vitnað.