Andvari - 01.08.1961, Blaðsíða 23

ÞÓRLEIFUR BJARNASON:
Vegurinn yfir heiðina
Þau nálguðust heiðina. Hann ók fram daldrögin milli lágra hlíða, með
aurskriðum, kastgrjóti og grænum rindum inn á milli. Það hvarflaði í liuga
hans, að í þessu hrjóstruga landslagi mundu felast mörg litfríð og ilmrík hlóm,
sem sáust ekki á þeysispretti farartækisins.
Hann sat fyrirferðarmikill við stýrið á nýju amerísku bílbákni, sem tók
allan veginn og gerði öðrum farartækjum lítt fært að komast fram hjá. Vegur-
inn var ójafn og mishæðóttur. Aðra stundina lá hann niðri í botni dalsins, en
hina upp urn hlíðar, yfir árfarvegi og gil. Okumaðurinn þurfti oft að draga úr
hraÖanum, taka knappar beygjur inn á brýr og varast hlind leiti. Hann starði án
afláts út um framrúðuna, og allri athygli hans var beint að veginum einum,
flest annað virtist honum óviðkomandi. Framundan reis heiðin í mjúkum atlíð-
andi brekkum og fól sig að lokum í þokuslæðingi.
Flann rétti sig í sæti, teygÖi sig upp til þess að sjá sem bezt fram af hæð-
um, átti þess auösjáanlega alltaf von, að einhver kæmi, sem mundi eiga erfitt
að komast fram hjá.
Hún sat við hlið lians, hallaði sér aftur á bak í sætinu og reyndi að vera
þreytuleg. Hún talaði lágum, seimkenndum rómi, svo að hann átti fullt í fangi
með að heyra tal hennar.
— Við verðum áreiðanlega of sein, sagði hún með tónfalli endurtekning-
arinnar og geispaði. — Það verður byrjað, þegar við komum.
Hann svaraði henni ekki strax, en horfði fram á veginn og hvarflaði ein-
staka sinnum augurn upp til heiðarinnar.
— Ef ekkert kemur fyrir eigum við að ná, sagði hann loks.
— Mundirðu eftir að panta fyrir okkur? spurði hún.
— Það verður séð um það fyrir norðan, sagði hann.
— Ertu nú viss um það?
— Þeir sögðust gera það?