Andvari - 01.10.1963, Síða 30

148
IIANNES PETURSSON
ANDVARI
Hverf jní, sól, me'Ö glit geislu jnnna. ViÖ kveÖju jnna roÖnar fönn fjall-
anna og geymir Ijómann, blíður söknuður líður yfir náttúruna, svo er pá hið
dýrlegasta deyr. Fagurt sktn þií á hin fjarlægu fjöll, það er sem ég sæi út
iir veröldinni, út um glugga fangelsis míns, inn í heim fegurðarinnar. En
jní ert villuljós, jpú skín á himninum til að spotta eymd vora, þú deyrð
til að risa upp í dýrð, og vér lifum til að rotna. Hversu dýrðlega Ijónmr þú á
vatnsföll undirlendisins, allt út á hið ómælanlega haf. Hverf jni og láttu
nóttina, systur dauðans, breiða vængi sina yfir það, sem er hennar, dagur-
inn villir, geislaglit hans er tál, nóttin er dagur hins innra manns.
í Nótt er þetta erindi:
Ó, blessuð húmsins blíða værð,
Bezt sem að friðar hjörtu særð,
Er þrautir dagsins dvína.
Nú hefur þagnað niður hans,
Nóttl — þú dagur hins innra manns —
Guðs frá þér geislar skína;
Niður friður
Helgur, blíður af himni líður,
Engill dvala
Yfir jörðu svífur svala.
Næsta erindi kvæðisins er einnig runnið frá ókveðnu ljóði:
O jni, einvera, fóstra saknaðarins, hversu oft leitaði ég til þín. Hjá þér
dvaldi ég í hinu alvarlega rökkri og grét út sorgir mínar, þá voru þær léttar.
Allt, sem ég hafði numið af lífinu, mönnum eða bókum, rifjaði ég upp og
gladdist yfir því. Hinir dauðu risu upp og ég heyrði rödd þeirra, þó þús-
undir ára væru milli min og þeirra, nú og þá var ekki til, stjörnurnar sungu
lofsöng í samstilltum ldið. Endurminningin hafði engu týnt, hún tók gull
sín fram og lék sér að þeim eins og barn og leit yfir eigu sína, þangað til
ég ekki sá yfir auðlegð mína.
Hið bundna mál er þannig í beinu framhaldi af erindinu á undan:
Allt fær hið liðmi liftwð þá
Og Ijúfir svipir berast hjá
Við mánabjarmann blíða.