Andvari - 01.10.1963, Síða 114

232
GUÐMUNDUR FRÍMANN
ANDVARI
— Því i dauðanum ertu svona... svona hortugur?
— Farðu!
— Jájá, ég skal fara, cn guð fyrirgefi þér, hvernig þú talar.
Og gamla konan hverfur inn í myrkrið, sigruð, harmi lostin.
Uppi við kofavegginn hímir Glói sem áður, samgróinn myrkrinu og sýnir
ekki á sér neitt fararsnið. Hann einblínir niður í þorpið, þar sem ljósin eru sem
óðast að týna tölunni og öll hljóð að þagna. Hann er á ferð með Höllu-Gvendi,
fylgir honum eftir á leyndardómsfullri ferð hans um þorpið, sér sýnir, sem
fylla hann unaðslegum og ólýsanlegum hrolli. Það liggur við borð að hann
skjálfi, enda þótt golan ofan af túnum og engjum sé ennþá glóðheit og baldurs-
bráin og humallinn á veggnum strjúki kjassandi um vanga hans og sýni honum
ástarhót. Ekkert virðist geta sefað þennan ólýsanlega hroll, og ekkert virðist
geta bætt honum eitthvað, sem honum finnst hann hafa farið á mis við í
kvöld.... Þarna stendur hann cins og negldur í vegginn og einblínir. Skyldi
hann trúa því, að eitthvað eigi eftir að gerast, scm einnig hann varði, einnig
hann geti glaðzt af? Hver veit. En hann fetar leiðina leyndardómsfullu, er
sporgengill Höllu-Gvendar um öngstræti munaðar og ævintýra.
En kvöldið hefur ekki viðnárn, og nóttin ler i hönd. Þó bíður hann enn
og bíður. Móðir hans hefur slökkt fyrir stundu, en hjá EIöllu gömlu á Fljóts-
bakkanum lifir enn. Bíður hún líka? Og þá eftir hverjum? Gvendi? Ef til vill
bíður hún eftir honum, kerlingarkindin. En öll bið tekur enda.
Seint og um síðir sér Glói, hvar Höllu-Gvendur kemur ranglandi neðan
úr myrkrinu og inn í ljósbjarmann úr glugga fóstru sinnar. Enn sem fyrr skýzt
hann flóttalega yfir bjarmann og staðnæmist við efra kofaliornið.
Drukkinn? Það er ekki um að villast; líka sér Glói móta fyrir flöskunni
í rassvasanum. Var þetta þá allt og sumt? Var þetta þá allt ævintýrið? Allur
munaðurinn? Þá hefði verið eins fallegt að hátta strax.
— Gvendur, hvíslar hann yfir götuna.
— Hva!... ertu ekki háttaður fyrir liingu, drengur? Hvern djöfulinn ertu
eiginlega að drolla þarna í myrkrinu, ha?
— Ekkert sérstakt . . . fá mér frískt lolt og pissa.
— Fá sér frískt loft og pissa! Það er svo sem auðvitað! Þú ert að mannast,
karlinn, það er auðheyrt á öllu . . . hættur að pissa í kopp . . . úti undir vegg,
eins og stóru mennirnir! . . . Komdu, vinur, en láttu ekki kerlingarpúturnar sjá
til þín.
— Flvernig gekk það? spyr Glói fullur eftirvæntingar. Honum hefur tekizt
að stikla óséður yfir götuna, annars er ekki trúlegt, að hún Halla gamla liggi úti
í glugga, komið fram á rauðanótt . Hún er ekki vön því, lnin Halla!