Draupnir - 01.05.1903, Side 7

DRAUPNIR.
39
fara höfðu haft gagnstæð áhrif á hana, því hún
var glaðleg og blíð á svipinn, og frísk og fjör-
ug í öllum hreyfingum. Hún hóf máls á þessa
leið:
„Við skulum að fornum vana ganga út á
eyju. Við höfum svo margt að tala um, en
hérna má heyra til okkar".
Hin svaraði engu en stóð upp, og þær gengu
svo niður fyrir bæinn og svo upp á eyjuna nið-
ur við ána, sem þar er nærfellt jöfn sandinum.
„Hérna er okkur óhætt að tala, því hérna heyra
engir til okkar, nema hamravættirnar, sem láta
það sig litlu skifta. Segðu mér nú, Elín mín,
afdráttarlaust, hvernig þú unir hag þínum í hjóna-
bandinu, því við höfum aldrei haft tómstundir
til að tala um það. Á þessum kirkjustöðum er
aldrei hægt að tala nokkurt orð í einrúmi, kirkju-
gestirnir eru alstaðar og þú hefir aldrei komið
til mín á þessu ári, sem þú hefir verið manni
gefin". „Og eins og mér sagði lengi hugur úm,
Solveig mín, fremur illa", svaraði Elín, laut hún þá
niður og fór að hugsa um, hvað hún hefði sagt
og bætti svo við: „Já, mjög illa“.
„í hverju er það helzt fólgiðf"
„Eg get raunar ekki bent á nokkuð sér-
stakt, Veiga mín, því það er í einu og öllu.
Ari er mér svo gersamlega ólíkur í skapi og
allri háttsemi sinni, og hann leitast heldur ekk-
ert við, að semja sig að mínum vilja", sagði