Draupnir - 01.05.1903, Page 8

40
DRAUPNIR.
Elín. „Ég veit Elín mín, að þú ert bæði skap-
mikil og einráð og hann hæglátur og þéttur,
og þá gefur að skilja, að annaðhvert ykkar verð-
ur að lægja lundina, og það fer betur á, að
konan geri það, það kenna prestarnir okkur líka".
Solveig sagði þetta með einkennilegu brosi. „Það
er hægra að kenna heilræðin en halda þau, Veiga
mín". „Veit eg það, en hvað er það þá helzt,
sem honum gremst við þig?“ „Og það yrði
oflangt upp að telja, því hann heimtar, að ég
afneiti eðlisfari mínu og verði eins oghanner".
Solveig hló og sagði: „Þá er hann í meira
lagi kröfumikill maðurinn, því skapari er hann
víst ekki". „Hver veit hvað honum kann að
heppnast að gera, en víst er um það, að þessum
blíða og hógværa Ara, sem allir lofa, hefir hlotn-
ast feikimikill skerfur af sjálfstrausti". „Ogfyrst
hann hefir á sér almennings lof", sagði Solveig
í svo glaðlegum róm, að Elín þykktist við, „þá
er sennilegt, að hann sé kostagripur". „Já, fyr-
irtaks hestur eða naut gæti hann verið", sagði
Elín háðslega. „Eru þetta öll huggunaryrðin
þínf" „Það er því miður, Ella mín“, sagði Sol-
veig í bljúgum róm, „sjaldan hægt að sækja
mikið traust til okkar mannskepna, því vér stönd-
um oft ráðþrota undir okkar eigin byrði, og þá
fyrst verða raunirnar óbærilegar, þegar vér för-
um að tjá þær öðrum, eða svo hefir mér reynzt
það, ekki þó sökum þess, að margur er svo