Draupnir - 01.05.1903, Síða 12

44
DRAUPNIR.
og var barn náttúrunnar með lífi og sál. „Ekk-
ert, nema annar sterkari skerist í leikinn —“
svaraði hún sjálfri sér. „Sá sterkari er alstaðar",
sagði Solveig. „Hvern eða hvað áttu við?“ spurði
Elín. „Eg á við styrkleikann", sagði Solveig,
„hann þarf ekki stórt rúm, hann getur búið í vindin-
um, vatninu, eldinum, jú, og í því minnsta sand-
korni og sólargeislaari, með því þegar svo vill
verða, að allt þetta getur jafnt komið miklum
hlutum til vegar". Eg hef gleymt" sagði Elín
með háðsbrosi, „að þú trúir á mátt þinn og
megin". »Það geri ég ekki, Elín! Það er rang-
nefni; en hérna okkar á milli trúi ég ekki á
dýrlingana á þann hátt, sem þið gerið. Ég
trúi á eina almáttuga og allsvitandi veru, sem
stjórnar öllu, af því ég hef þreifað á stjórn henn-
ar". „Og hvernig skyldi þeirri áþreifingu vera
háttað?" spurði Eiín. „Það get ég frætt þig
um í fáum orðum. Öll mannfélög, sem ég þekki
til og hef heyrt um, þar á meðal múnkarnir,
biskuparnir, prestarnir, sýslumennirnir, lögréttu-
mennirnir, að ég tali ekki um okkur bændafólkið,
eru ósamþykk á einhvern hátt, þó það sé ekki á
allra viti, eða verða það þá einhvern tíma, eins
og þar sem margir eiga hlut að máli, kemur
fyr eða síðar sundurþykkja, en náttúran, svo um-
fangsinikil sem hún er, er einlægt sjálfri sér
samþykk, þessvegna hlýtur einn og hinn sami
að stjórna henni". Rett í þessu barst leikurinn