Draupnir - 01.05.1903, Page 15

DRAUPNIR.
47
Daðason var nærstaddur. Eg hafði ásett mér
að vera glöð þann dag af vissum ástæðum, og
sérstaklega þegar presturinn var til staðar, en
Ari skemmdi alla þá ánægju fyrir mér, og ég
sá, að þeim guðsmanni var ami í gleði minni,
þó ótrúlegt væri, þar sem hann var sjálfur að
gifta sig, en það var nú svona samt, það var
rétt eins og hann liti öfundaraugum til mín, ég
giftist líka ásjálegum, ungum manni, en hann
gamalli, ríkri kerlingu, og það hlægir mig, að
hann hefur orðið eins og ég að fá léða ánægjuna
þann dag". Elín veltist nú um af hlátri við
þessa hugsun, og komst við það í dágott geð.
Solveig horfði hissa á hana, því hún vissi ekk-
ert um þessi dularmál vinkonu sinnar, en fór
að hugsa um, hvað hún gæti gert til að bæta
kjör hennar. Þess vegna fór hún að skyggnast
inn í heimilislíf hennar, því að hún hélt að það
myndi að eins vera fáeinar skuggahliðar á hjú-
skaparhimni þeirra, sem sér myndi heppnast að
dreifa. En nú sá hún, sér til stórrar sorgar, að
hann var þakinn óveðraskýjum, sem hún sá
enga rauf á til að sjá út um, og sagði svo eftir
stutta þögn:
„Fljúga þér aldrei í hug barnaleikir okkar
inni í Byrgisbotninum þarna", og hún benti henni
þangað.
Jú, oft“, svaraði Elín, og við endurminn-
ingu æskuáranna sveif ánægjubros yfir andlit