Draupnir - 01.05.1903, Síða 17

DRAUPNIR.
49
allri grasnyt, og í haust getum við selt hér gripi
okkar og keypt okkur aðra þar“. „Er Ari þá
ekki við heyskap?" „Nei, ekki hérna, því hann
hirðir um túnið á Grýtu í sumar, annars væri
ég ekki hérna núna, því þú veizt að ég hef ekki
oft heimsótt þig síðan eg giftist". „Nei, aldrei.
En ég mun hafa heyrt talað um burtför ykkar
þó ég muni ekki hvar eða hvenær. Bærinn
okkar er svo afskekktur, að hingað koma fáir
ferðamenn um þenna tíma, og síðan að faðir
þinn dó og móðir þín brá búi og fór til þín,
heyri ég nálega engin nýmæli, því hún fór víða
og heyrði margt, og hvorug okkar taldi eftir
sér að bregða sér til hinnar". Elín hafði þag-
að á meðan hin talaði, og hafði auðsjáanlega
verið að hugsa um eitthvað. Nú rauf hún þögn-
itia og sagði:
„Það hefði verið hlægilegt, ef ég hefði far-
ið svo heim aftur, að ég hefði ekki lokið erind-
inu. Því ég kom hingað í raun réttri, til að
biðja þig um, að ljá mér hana Fríðu fóstursyst-
ir þína norður með mér, en á þessum fagra forna
stað, sem eg ætla nú að kveðja í síðasta sinn,
gleymir maður öllu nema augnablikinu, sem er
að líða og maður óskar að það líði aldrei".
„Og þá gleymir maður sorgunum lika",
sagði Solveig angurblíð. „Það er nú öllu erfið-
ara, Veiga mín, því þær ferðast með manni, og
sveima eins og áþreifanleg en ósýnileg þoka
4