Draupnir - 01.05.1903, Síða 19
DRAUPNIR.
S*
kunnur fyrir ágirnd og harðdrægni. Allir urðu
að lúta boði hans og banni, ella voru bann-
færingar á reiðum höndum og sendar tafarlaust
úr einni sveit í aðra, öðrum hreppi í hinn og
sýslu úr sýslu, allt til endimarka norðurstiftis-
ins; en þar tók hinn kyrláti og atkvæðasmái
Magnús biskup Eyjólfsson við, sem fór hóflegar
með völd sín, en náði þó engu að síður full-
rétti sínum, klaustranna og heilagrar kirkju. Og
sannaðist þar hið fornkveðna : „Kemst þó seinna
fari“. Þeir biskuparnir unnu vanalega í bróð-
erni hver við annars hag, með því þeir vissu
að þeirra eigin völd og herradæmi stóð og féll
með valdi kirkjunnar. Nokkru fyr en hér er
komið, átti Olafur biskup mikinn málarekstur við
Sigmund prest Steindórsson í Miklabæ, sem
ætlaði í fyrstu að etja kappi við hann, en vannst
það ekki, heldur en öðrum, og voru þau rná! út-
kljáð að kalla. Svo kom hið illræmda Hvassa-
fellsmál, sem ekki var ennþá leitt til Iykta, og
mörgu hafði hann í að vasast. Hann hafði og
brugðið sér til Noregs, ættjarðar sinnar, á fund
Gauta erkibiskups til að kæra fyrir honum hálf-
kirkjumál og fleira, er honum þótti saknæmt, og
erkibiskup var honum jafnan náðugur og taum-
hlýðinn húsbóndi. En þar á móti sat Magnús
biskup spakur í sessi sínum, og lét sér lynda
að ferðast um stifti sitt og neyta þar þeirrar
°rku, sem hans takmörkuðu hæfileikar heimil-