Draupnir - 01.05.1903, Page 31

DRAUPNIR.
63
Hann hafði stórar, hvelfdar brúnir og út úr aug-
unum, þessum andans skuggsjám, leiftraði hinn
sami kýmniseldur, sem lék svo hægfara á vör-
um hans, og fól með sér einhverja aðlaðandi
töfrandi kæti. Það er sennilegt, að undir honum
hafi búið, í stóru dökkbláu augunum öflugt vilja-
þrek og miklar gáfur.
Þessi sveinn er Jón, sonur Ara Sigurðsson-
ar og Elínar Magnúsdóttur, sem þá bjuggu í
Grýtu. Sveinninn, sem hafði haft sér til gamans
að hlaða húsatættur úr smásteinum þeim, sem
lágu þar umhverfis, gekk nú til ömmu sinnar
og horfði með mesta athygli framan í hana,
því hún hafði í kyrþey fellt tár yfir komandi
atburðum á Munkaþverá, eftir Einar ábóta Is-
leifsson bróður sinn látinn, og Jón hafði ein-
hverja óljósa hugmynd um hryggð hennar, því
börnin eru viðkvæm bæði fyrir sorg og gleði,
en vanalega ríkja hvorug áhrifin lengi í þeirra
ungu og bljúgu sál. Þóra þerrði nú tárin afsér
með hempuhorninu sínu, og drættirnir í andliti
hennar náðu skjótt jafnvæginu, svo hún varð á
svipstundu eins hörð og þrekmikil á svip, eins
og hún átti vanda til. Þau þögðu nú bæði
stundarkorn og sveinninn hafði ekki af henni
augun. Loksins sagði hann:
„ Amma, er ekkert stærra hús til í heiminum en
klaustrið á Þverá“? „Jú, drengurminn; konungs-
hallirnar eru miklu stærri". „Þá byggi ég mér kon-