Draupnir - 01.05.1903, Page 34

66
DRAUPNIR.
að þau eru forvitin og spurul. „Heybrók", sagði
hún nú, „eru þeir karlmenn kallaðir, sem eru
hug- og duglausir, þeir sem láta aðra fá svo
mikið vald yfir sér, að þeir eiga engan sjálfstæð-
an viljakraft til í eigu sinni". Þetta þurft hann
að fá betri útskýringu yfir. En hvernig gat hún
komið honum í skilning um þaðf því börn þurfa
að sjá og þreifa á jafnhliða. Jú, henni datt ráð
í hug. Hún benti honum á veðurvitann á bæj-
arburstinni, sem hrökklaðist fyrir vindinum í all-
ar áttir og sagði:
„Þarna sérðu heybrókina! Stormurinn er
mennirnir, sem koma að úí öllum áttum, en þú
ert heybrókin eða veðurvitinn, eftir því sem verk-
ast vill. Nú ef þú gefur þig á vald mannanna
og lætur þá telja þig á allt, sem þeir vilja, þá
snýst þú líka eftir öllum áttum, og þá átt þú
skilið að heita heybrók. Skilur þú mig nú f"
Fjörið og glettnin skein út úr augum sveinsins,
og hann sagði eftir litla umhugsun:
„Já, amma mín. En ég ætla mér ekki að
verða veðurvitinn, heldur vindurinn". Þóra gat
nú ekki varizt hlátri, og laut niður að honum
og hvíslaði einhverju í eyru hans, sem hann tók
svipbrigði við og hleypti brúnum, en þá varð
henni litið niður að Þverá og hún sá stóra mann-
hópa ríða þangað heim og eftir því hafði hún
verið að bíða, því þangað var von um kvöldið
Gottskálks prests Nikulássonar til að ráðstafa