Draupnir - 01.05.1903, Qupperneq 45

DRAUPNIR.
77
sína að amast ekki við honum þótt hahn dveldi
þar tíma og tíma, af virðingu við biskupsblóðið,
sem rann í æðum hans. En Pétur var svo ein-
kennilega gerður, að hann hataði alla, sem
báru á sér heldra snið eða voru auðugir, og
hlaut því viðurnefnið rikismannafæla. Hann
var ekki óásjálegur í fljótu bragði, var stór og
föngulegur, svartskeggjaður og svarthærður, stór-
eygður og tileygður, og eitthvert ofsafengið geig-
vænlegt fjör glampaði úr augum hans þegar
honum rann í skap, svo menn voru hræddir við
hann, og létu því oftlega hlut sinn fyrir honum.
í því tilliti standa oft misindismenn betur að
vígi en þeir ráðvöndu, af því að enginn er hrædd-
ur við þá.
Stefán biskup var í allri hægð sinni mesti
útsjónar- og eljumaður, og hafði jafnan nóg til
að láta vinnu- og verkamenn sína hafast að, og
nú var sérstaklega mikið til að gera á staðnum,
því haustið var komið. Þetta kvöld, sem vér
lítum þangað, var eitt af þessum Ijómandi fögru
haustkvöldum, sem náttúran á til í eigu sinni,
og sem hugskotið að eins getur tekið mynd af
og geymt tugi ára. Tunglið var í fyllingu og
dreifði geislum sínum ríkulega yfir byggðina og
varpaði áhrifaríkri, en þunglyndislegri fegurð á
hrímaða jörðina, hvítfölduð fjöllin og vötnin með
öllum sínum myrku gárum og ljósmyndum.
Austur á mýrinni voru margir verkamenn á ferð