Draupnir - 01.05.1903, Page 46

DRAUPNIR.
78
og flugi við að hlaða steinbogann, og voru til-
sýndar, þegar ský bar fyrir tunglið, eins og dökk-
leitur þústur og síiðandi deplar og rákir hér og
hvar í kvöldkyrrðinni.
Um morguninn kom þangað sendimaður
frá Viðey á fund biskups með áríðandi bréf og
manninum var hraði á höndum, en þessháttar
ferðir komu svo oft fyrir, þar eð munkarnir og
biskuparnir höíðu svo margt sarnan að sælda,
þágu veizlur hvorir að öðrum o. s. frv. En
biskup var jafnan orðfár um sínar eigin sakir
og embættismálefni, og dirfðust fáir að spyrja
hann út í þau, þótt bann væri ljúfur og lítil-
látur. Honum var eitthvað mikið í huga venju
fremur, því annirnar voru margar og hann reik-
aði út og austur á túnið, því þótt nokkuð væri
farið að skyggja, var ekki orðið svo framorðið,
og ekki var hann að gæta að verkamönnun-
unum, því þeirra var bráðum von heim. Nei,
hann var að feta niður túnið eins og landmæl-
ingamaður, þar sem hann gat fótað sig á milli
þúfnanna. Við og við skruppu þessi orð af
vörum hans; „Hvern á ég að velja ? Það sýn-
ist vandalítið að senda einhvern námsmann til
Við.eyjar, því þeir eru nógir, en hvaða efni eru
í viðnum sem á að planta, það er vandasamara
að segja, þar sem um stoð og styttu heilagrar
kirkju er að ræða, því plantan vex. Ábótinn
segist nú strax þurfa að fá einhvern vel hæfan