Draupnir - 01.05.1903, Qupperneq 54
86
DRAUPNIR.
ar hann loksins gat það, héldu þeir, sem höfðu
stutt að fótunum, svo fast utan um þær, að í
stað þess að koma standandi niðuf, kom hann
sitjandi og sagði um leið hlægjandi:
„Lágur sess er jafnan hægur, sveinar, og
fyrst þér hafið nú sett mig til borðs hjá yður,
væntir mig að þér lálið mig ekki svelta".'
„Fyrst verður þú að segja okkur hvað þú
heitir, hvaðan þú ert og hvert þú ætlar — og
einhverjar sögur", bættu sumir við. „Margs
spyrjið þér í senn og heppilegra er fyrir unga
menn að spyrja um einn hlut í einu og veita
honum athygli". „Við erum ekki hérna í skóla".
Karl leit yfir hópinn og riðaði svo, að gráa,
úfna og langa skeggið dansaði á öxlunum á hon-
um eins og strá fyrir vindi. En hefðu þeir
gætt betur að, skein í tennur, sem samsvöruðu
ekki hærunum og föla, óhreina andlitslitnum, en
þeir veittu því enga eftirtekt.
„En þó munu einhverjir ykkar vera fram-
aðir", sagði karl, og festi sérstaldega augun a
aðkomumanni. „Nei, þú ert ekki allur þar sem
þú ert séður, karltetur, því þú sérð menn út",
sögðu þeir. „Þessi þarna", sögðu þeir, og bentu
‘á manninn gerfilega, snareygða og kringluleita
með gula hárið, „heitir Ögmundur Pálsson, og
er ættaður af Vesturlandinu. Hann hefir um
mörg ár slarkað í öðrum löndum, gengið þar 1
Svarta skóla og numið galdur, og kom nú í ham-