Draupnir - 01.05.1903, Side 56

88
DRAUPNIR.
að kröftum or aldri. Karl hugsaði: „Það er
mikill ofsi í þessum manni, og þar, sem hann
er fyrir, eru oft miklir hæfileikar til góðs,
sé þeim beitt til þess, það býr höfðingjaefni í
honum. Ég skal reyna að skakka leikinn, ef
ekki með öðru, þá —. Nei, það dugar ekki,
þeir mega ekki þekkja mig í þessu gerfi". „Ög-
mundur", hrópaði hann nú með drynjandi róm,
og hvessti á hann augun með einhverju dular-
afli, rétt í því að einhver boljaki varpaði hon-
um ofan af sér froðufellandi af reiði, eins og
hann ætlaði sér að bíta hann á barka, en hefði
misst af bráðinni. Ögmundi brá við hrópið, sem
var eins og þrumugnýr í fjarska, leit við og
mætti augum karls, og varð eitthvað svo snort-
inn, að honum féllust hendur, — eitthvað svo
skelkaður Það duldist eitthvað svo skipandi,
aðlaðandi og máttugt í röddinni og tillitinu, að
hann sagði eins og ósjálfrátt: „Hvað á ég að
gera?" Þú átt að hætta þessum leik og stilla
til friðar, og sýna mér að þú getir verið eins
máttugur í því góða og í því illa". Þessum
orðum fylgdi hann með augnatilliti, sem ekki
er hægt að lýsa. Förukarl var allt í einu orð-
inn að löggjafa.
Reiðieldurinn í augum Ögmundar breyttist
á svipstundu í vandlætingaeld. „Leikur þessi var
orðinn ósæmilegur", sagðí hann. Sveinarnir he0u
mælt sér mót til fagnaðarauka, og hann hefði