Draupnir - 01.05.1903, Side 58

qo
DRAUPNIR.
því um nóttina. Ögmundi var ekki farið að !ít-
ast á blikuna, og sneri því aftur heim að Spóa-
stöðum og tók sér þar gistingu.
Haustkvöld 1493.
Og opni svo nóltin Guðs helgidóm há,
Með sitt himneska gull ljósasafn. —
Ó, mannaverk, hégómi hugsa ég þá, —
Allt er hjóm, nema hins eilífa nafn.
M. Joch.
Förukarl lötraði nú hægt og rólega suður
mýrina, og fór fram hjá Spóastöðum og það
svo langt sem hann gat. Hann var að hugsa
og tala við sjálfan sig. Því þó mikilmenni séu,
þá verður þeim stunduin á, að hverfa aftur í
barnseðlið, þegar þau vita sig einsömul. Þá
finnur maðurinn bezt, hversu hár, sem hann kann
að sýnast, að hann er að eins maður með mann-
lega ófullkomleika. Hin kalda hátignarlega
náttúra lyfti ósjálfrátt huga hans upp til hæða
og gerði sinni hans bljúgt og vakti svo margar
skáldlegar tilfinningar, sem hann hafði ekki fund-
ið til, síðan hann var barn. Himininn var líka
svo óvenjulega fagur, uppljómaður af norður-
ljósum og tunglsbirtu, og þó hann hyldi megn-
ið af stjörnum sínum í ljóshafi, þá tindruðu þó
allmargar þeirra hér og hvar og grillti í enn þá
fleiri gegnum Ijósmóðuna, sem himinhvolfið var
hjúpað í. Jörðin var að sínu leyti eins hátign-
arleg, sérhver þúfa var skreytt þessum ljómandi