Draupnir - 01.05.1903, Page 60
92
DRAUPNIR,
varð heldur en ekki byllt við, er spánnýr föru-
karl var kominn til að beiðast gistingar, ogþað
hafði komið nóg afþeim þann dag, Karl staul-
aðist af baki og þrýsti kollhettunni svo langt
niður á ennið, að naumlega sást í augun.
„Hvort ertu með alla undirdjúpsins ára með
þér, herjans karlf" kallaði bóndi, þegar hann
kom auga á hann. „Ó, nei, heillin, þetta eru
nú englarnir ykkar Biskupstungnamanna, þeir
mættu mér hérna við túngarðinn, og víst er um
það, að víða hef ég farið, en hvergi hitt þá eins
tannhvassa og hérna, og ef mér sýnist rétt, þá
eiga þessir hér heima“. Hundarnir flögruðu upp
um bónda og fóru svo inn. „Þið eruð oftast
nógu kjaftforir flakkararnir“, svaraði bóndi, „en
ef þú ætlar þér að hýrast hérna í nótt, þá er
þér bezt að snáfa upp á skákina". Þannig skildi
með þeim. „Já, ekki mun vera ofsögum sagt
um greiðann hérna", hugsaði karl og staulaðist
því næst inn löng og dimm göng, vék fyrir
hverjum klefa, sem var nálega út úr hverju stafn-
gólfi, eins og hann væri nauðakunnugur, og gekk
svo rakleiðis upp tröppurnar, sem lágu upp að
skákinni í öðrum baðstofuenda og tók sér þar
sæti á stórum hvallið sem stóð andspænis upp-
göngunni. Kvennfólkið sat á rúmum sínum
beggja megin niðri í baðstofunni, sumar við tó-
vinnu, sumar við skógerð, undirnælingar og fleira,
en enginn tók kveðju hans eða yrti á hann orði.