Draupnir - 01.05.1903, Qupperneq 61

DRAUPNIR.
93
Húsfreyja var gustmiki!, og hempati, setn hún
var í, bar þess ljósan vott, að margt hafði hún
haft að starfa um daginn og misjafnlegt. Karl
skotraði augunum til beggja hliða, eins og hann
vildi festa í minni sínu mynd hvers einstaklings,
en vinnufólkið skaut til hans hornaugum, og var
að hvíslast á um, að þetta væri einhver utan-
sveitar- eða utanhéraðsflækingur, sem myndi
ætla sér að vinna sér inn kjaftbita í sinni sveit
fyrir að njósna um háttalag manna. Þetta sagði
það sín á milli, en svo hátt, að bóndi, sem kom
að í þessu tók undir það og sagði: „Það gera
flestir flækingar". Þá kom húsfreyja inn og við
það slitnaði samræðan. Hún renndi augunum
yfir allan fólkshópinn, og með eitthvað svo merki-
legu tilliti, að auðséð var, að hún var að segja
eitthvað með augunum við alla, nema förukarl
og niðursetukerlingu, sem sat í hnipri á skákinni
og lyppaði í lár sinn; svo fór hún út aftur. Að
vörmu spori stóð hver og einn upp úr sæti sínu
og gekk út, og á svipstundu var ekkert manns-
barn í stofunni nema skákbúarnir. Þegar allir
voru farnir, fór kerling að snökta. Karl, sem
ávallt hafði þagað, sagði:
„Hér eru kynlegir heimilishættir, kelli mín.
Eða hverju sætir það, að allir fara út í einni
bendu svona seintf" „Þetta hef ég af þér",
svaraði kerling með grátstaf í kverkunum. „Hvað
hefur þú af mérf“ „Að ég fæ nú engan kvöld-