Draupnir - 01.05.1903, Page 62

DRAÚPNIR.
94
skatt". „Hvernig víkur því við, kelli mínf“.
Hún sagði og þerrði á sér augun: „Húsbænd-
urnir hafa bannað að bera mat í baðstofuna,
þegar gestir eins og þú eru komnir. Þau segja
að það hæni flakkara að bænum, ef þeim er
veittur góður beini, og svo geld ég þess, niður-
setningurinn, og fæ þá heldur ekki neitt“. „Attu
þá betra endrarnærf" spurði hann. „Eg fæ þá
það, sem fólkið vill ekki; en á stóru heimili, eitis
þessu, eru sumir matvandir". „Var heimilisfólk-
ið þá kvatt fram til að matast, til þess að hægra
yrði að setja þurfamennina hjáf" —í lægra róm
sagði hann: „Ekki er þá ofsögum sagt af gest-
risninni hérna, ég vildi helzt trúa mínum eigin
augum og eyrum, og ég hef séð það, og svo
er mínu erindi lokið hér. Þetta er illt tii af-
spurnar í önnur héruð — já, mjög illt —“.
Rétt í þessu laumaðist unglingsstúlka nokk-
uð fljótleg, lagleg og einarðleg inn göngin, og
skaut að karli skyraski í hálfdimmunni og sagði:
„Flýttu þér með þetta áður en fólkið kemur
inn. Þetta er kvöldskatturinn minn, og gefðu
Siggu gömlu með þér". Svo skauzt hún út, en
karl skaut askinum til kerlingar með einkunnar-
arorðinu: „Flýttu þér“. En hann hafði einhvern
veginn ekki lyst á matnum. Kerling var líka
fljót að ljúka úr honum, og var búin að skjóta
askinum undir knésbæturnar, þegar heimilisfólkið
kom allt samtímis inn og settist við vinnu sína.