Draupnir - 01.05.1903, Síða 68

100
DRAUPNIR.
upp á kunningja sína, því ef veður leyfði, riðu
þangað æðri og lægri úr nærliggjandi sveitum
og jafnvel lengra að, en sumir komu mjög seint.
Það voru þeir, sem áttu að annast um fjárheimt-
una, og þá vildi oft til, að bæði aðkomendur
og innsveitarmenn riðu heim á bæina til að fá
sér hressingu, reka erindi sín eða skemmta sér.
Þessum vana fylgdu menn og í þetta skifti, og
nokkrir riðu heim að Skálholti. Staðarhliðin
stóðu opin, sem þó var óvanalegt um þetta leyti,
sem hefir stafað af réttadeginum, því sumt af
staðarfólkinu kom seint heim. Á þessari gömlu
sveitahátíð streymdi fólkið að úr öllum áttum-
Á meðal annara héldu nokkrir í hóp heim að
Skálholti, því veður var hið fegursta og tungls-
birta. Þeir stigu af hestum sínum utan garðs.
Sumir þeirra námu staðar hjá verkamönnutU
og vinnulýð, sem þar hafðist við, en sumir geng11
inn í staðinn, til að sjá hann; það voru þett
sem voru langt aðkomnir. Svo slógust aðrtf
kunnugir í förina til að leiðbeina þeim, og sV°
enn þá aðrir, sem voru þar nauðakunnugir, og
höfðu ekkert mark fyrir augum með þanga^
komu sinni, annað en að sjá þar eitthvað nýtt,
— eitthvað nýstárlegt, sem þeim hefði fyr sést
yfir. Fyrir framan biskupsstofuna stóð bekkuf,
sem sveinar biskups og gestir sátu stundum a’
þegar veður var fagurt, til að anda að sér hrein11
lofti og dázt að útsýninu: Hvítá, sem er þ3Í