Draupnir - 01.05.1903, Qupperneq 71

DRAUPNIR.
103
sér og upp í loftið. Mennirnir litu hvor til
annars og þá upp í loftið, og mundu nú eftir,
að hrafnarnir höfðu haldið niðursetuþing sitt um
eftirmiðdaginn — höfðu lengi flogið gargandi
til og frá, og nú sýndist þeim þeir síðustu
vera að hverfa út í sjóndeildarhringinn, eins og
svartir, iðandi smádeplar. Nú fór þeim að detta
rnargt í hug, því þeir skildu ekkert í háttalagi
biskups, þessa stillta og látlausa manns. „Hver
veit nema hann skilji hrafnamál eins og herra
Sveinn, hann hafði oft setið úti, þegar mikið var
um hrafna og hlustað á garg þeirra, og hann vissi
líka fyrir marga óorðna hluti“. Þessu voru þeir
að velta fyrir sér í huganum, því mönnum er
svo tamt að ætla þá, sem þögulir eru, annað
hvort heimska eða djúpvitra. Og víst er um
það, að oft getur þögull maður verið vitur, en
í þetta sinn var hvorugt ástæðan. því að biskup
átti að svara bréfi því, sem honum barst frá
Hólmfríði í Dal, og hann var í mestu vandræð-
um með, hvernig hann ætti að snúa sér í því
vandamáli. En til mikils var að vinna. Hann
tók því það ráð, að setjast út í kvöldkyrðina,
þegar umgangurinn minnkaði á staðnum, til
að vita hvort sér dytti ekkert svo gott ráð í
hug, að hann gæti útkljáð það án hneykslis.
Þegar nú biskup veitti mönnum enga eftirtekt
og svaraði stutt öllum spurningum þeirra, héldu
þeir, af þeim sem voru úr grenndinni og mundu