Draupnir - 01.05.1903, Qupperneq 86

DRAUPNIR.
118
sér, hann vissi ekki hvað, en hann þurfti endi-
lega að biunda, og hann þurfti endilega að kom-
ast heim með lestina. Það var úr vöndu að
ráða. Hann hlaut að ferðast — en sofandi.
Hann tók því það til bragðs, að hann renndi sér
í snatri upp á fremsta klárinn, Iagði tauminn á
makkann, vatt toppnum um hendina sér til stuðn-
ings, og fór að dotta ofan í bringuna, en hest-
urinn elti lestina sem var á undan. Svona héldu
þeir áfram stundarkorn, og Jón Arason vissi ekki
fyr til, en hann var allt í einu horfinn að Hól-
um í Hjaltadal, sem liann hafði aldrei séð og
inni i dómkirkjuna, hún eða kórinn var full-
ur af fólki, og var verið að kjósa þar biskup
með miklum hátíðabrigðum. Draumurinn gat
verið eðlilegur hugarburður, því Ölafur biskup
Rögnvaldsson hafði farið utan um vorið, og sett
umsjónarmenn yfir staðinn, og voru margir bæði
að geta til og óska, að hann kæmi aldrei aftur
og jafnframt að spá í eyðurnar, hver mundi
verða þar biskup eftir hann. En svo undarlega
tókst til í draumnum, að valið féll á hinn unga
svein Jón Arason, og eins og almennt á sér stað,
þegar svo ber undir, þá finnst þeim dreymandi
sérhver fjarstæða eðlileg. Já, Jón var í sjöunda
himni yfir biskupstigninni. En rétt í sömu and-
ránni lentu hestarnir í feni eða kviksyndi, brut-
ust um til að rífa sig upp úr, og nýkjörni bisk-
upinn steyptist niður í fenið á höfuðið og hróp-