Draupnir - 01.05.1903, Qupperneq 88

120
DRAUPNIR.
en samt ríkti einhver töfrandi friðsemi yfir hér-
aðinu, það var líka blíða logn og lofthitinn gerði
sitt til, að náttúrufegurðin varð svo aðlaðandi.
Jón var alveg frá sér numinn í anda. Álfar,
draumar, helgir menn og englar dönsuðu fyrir
sálaraugum hans, eftir því hvernig landslagið
breytti sér. „Það er óskiljanlegt", hugsaði hann,
„að þetta fagra, skínandi sólarljós, sem málar
fjallatoppana, sé ekki endurskin sælli bústaða,
að sérhver geisli hossi ekki mestu mergð af ljós-
álfum í skauti sínu — já, eins mörgum og ar-
in eru í þeim, sömuleiðis hljóta skuggarnir og
skútarnir að vera fullir af huldufólki og for-
ynjum, sem lúta hinu æðra valdi". Þann-
ig breyttist allt náttúruríkið í huga hins unga
leirkonungs í eintómt ljós og frið, og hon-
um fannst hann vera svo ósegjanlega sæll á
þessari skemmtigöngu sinni, að hann fór að kveða
við raust það, sem hann var að hugsa um:
Fögur eru fjöllin og fallega blá. —
Þá kom hann auga á fáeina heybólstra á tún-
inu, sem hann átti ekki von á, því það var í
orði, að hirða þá um kvöldið:
Ljósálfar dansa á ljósgeislum smá.
Sér lyfta þeir fansar í himininn há, hallelújá!
Þá glumdi við hávaði og illyrði inni í bænum,
og nú mundi hann eftir hvar hann var, og að
hann var kominn inn í veruleika lífsins.
Heim er ég kominn, en hvað gengur áf