Draupnir - 01.05.1903, Side 89

DRAUPNIR.
121
í þessari svipan kom Ari faðir hans ilt, klapp-
aði á kollinn á syni sínum og sagði brosandi:
„Við höfum staðið í hryðjuverkum í dag,
sonur“. „Nei, ekki ég, pápi minn“, svaraðijón
og rak upp á föður sinn stór augu. „Nei, ég
vænti að svo hafi ekki verið, en hver hefir þá
farið svona með þig, drengur minn ? því þú ert
eins og svo lítill púki framan í". Jón þagði,
því hvað gat hann sagt, og með hverju gat hann
afsakað sig? Svo sá hann líka einhverskonar
hryggðblandna alvöru skína út úr augum föður
síns, en það var ekki vant að vera. Ari talaði
ekki fleira, og Jón skreiddist inn hálfsneyptur,
eins og börn eru oft, þegar þau hafa lent í ein-
hverri svaðilför og búast við að fá sneypu, en
sneypan kom ekki. Elín sat á kistu út í horni
og honum sýndist hún vera grátbólgin, og
hún leit út fyrir, að hafa um allt annað að
hugsa. Málmfríður var sú einasta, sem líktist
sjálfri sér. Hún var blíð og stillileg, eins og
hún átti vanda til. Hún hafði verið Jóns önn-
ur hönd, síðan amma hans dó, og borið blak
af honum, en nú veitti hún honum enga athygli,
heldur gekk til húsfreyju og hvíslaði einhverju
að henni, sem Elín anzaði þannig: „Það lagast
aldrei, og ég skal ekki meðan ég lifi fyrirgefa
honum". Jón dró sig nú út í horn. „Þá fer
illa, húsfreyja, því Ari hefir um orð, að skilja
við þig“, svaraði Málmfríður. „Fari hann til djöf-