Draupnir - 01.05.1903, Page 93

DRAUPNIR.
125
leið, svo hann kom ekki. Daginn eftir var rign-
ing, og því ekki um heyþurk að tala; hún lúrði
líka í bóli sínu fram eftir morgninum eins og
hún var vön, og þegar hún reis loksins úr rekkju,
spurði hún ekkert eftir Ara, og skap hennar
var hið sama. Málmfriður gaf henni við og við
hornauga, en þorði ekki að tala við hana nema hið
allra minnsta. Jón Arason fór sinna ferða og hafði
tekið upp gleði sína, eins og ekkert hefði í skorist.
Þau Málmfríður sinntu bæði húsverkunum,
hann smalaði, en hún mjaltaði. Elín sinnti engu
og lét sér vel lynda að vera nú afskiftalaus og
einsömul. Þegar Málmfríður hafði lokið við að
mjólka og ætlaði heim, sagði hún við Jón:
„Kvíðir þú ekki fyrir þegar hann pápi þinn kem-
ur?“ „Nei, ég hlakka til þess, því hann er allt
af svo góður við mig“. „En henni mömmu
þinni þykir naumlega eins vænt um heimkomu
hans“. „Sjái hún fyrir því. En hvað bar þeim
á milli í gærdag?" „Og það var nú svo mik-
ið, Jónsi minn!“. „Hvað var það þá?" „Ari
hefir svo oft beðið hana mömmu þína með góðu
að fara á fætur og hirða um heimilið og sér-
staklega gerði hann það í gærmorgun af því að
það stóð til að þurka heyið, en hún svaraði
honum illa og svaf eftir sem áður og —“, hún
gat ekki sagt meira. „Og hvað gerði pápi
þá?“ „Hann kom með stóran vönd og flengdi
hana í rúminu sínu“. Nú þögðu þau bæði.