Draupnir - 01.05.1903, Page 94

I2Ó
DRAUPNIR.
Drengnum ofbauð dirfska föður síns, því móðir
hans hafði jafnan borið hærra hlut í viðskiftum
þeirra og átt jafnan síðasta orðið. Hann fór nú
að spyrja sjálfan sig, hvort faðir sinn hefði nú
gert rétt, því hann þoldi engan skugga á hátta-
lagi hans. Loksins sagði hann við sjálfan sig,
en þó svo hátt, að Málmfríður heyrði það : „Atti
pápi minn með að geraþað?" „Það mun hann
hafa átt, þótt fáir geri það, því prestarnir segja
þegar þeir gifta hjón: „Undir bónda þíns valdi
skaltu vera og hann skal þinn herra vera“, svar-
aði hún. — Já, hann mundi líka, að þetta var
lesið yfir hjónum, sem hann þekkti; eftir því
gat hann haldið virðingu sinni fyrir föður sín-
um, því orð prestanna áleit hann óyggjandi.
Nú varð aftur þögn, sem hún rauf með þessum
orðum:
„Faðir þinn hefur riðið fram á bæi og get-
ur komið heim á hverri stundu, og þú veizt, að
hann heldur orð sín“. Jú, það vissi hann líka,
en hvað gat hann gert við því, og þegar hann
svaraði ekki hélt hún áfram:
„Móðir þín er ósveigjanleg og það veldur
skilnaði þeirra, því Ari lætur ekki hlut sinn fyr-
ir nokkrum manni, þegar hann er kominn í þann
ham“. Já, á því máli var hann líka, en hvað
gat hann gert við því. Málmfríður hélt áfram :
„Og þú verður þá líka að hrekjast eitthvað út
í buskann". „Ég? — Ég fer þá að Þverá til