Draupnir - 01.05.1903, Síða 96

DRAUPNIR.
128
sömuleiðis heim og inn, án þess að veita föður
sínum eftirtekt. Málmfríður gekk fyrir dyrnar,
setti skjólurnar niður og fór að spyrja Ara frétta,
og bjóst þó ekki við neinum nýjungum, því
daglega komu nágrannarnir þangað, og sögðu
frá öllu fréttnæmu. „Jú, ég verst ekki svo ger-
samlega fréttum", svaraði Ari stillilega; „ég hef
3 nýmæli, og hvort þeirra viltu heyra fyrst?"
„Það sem þér þykir mest um vert“, svaraði
hún. „Það er þá fyrst, að pestin sem geysað
hefir fyrir sunnan, er komin norður fyrir Holta-
vörðuheiði og strádrepur alla, sem hún hittir".
„Það eru stór tíðindi og ill", sagði Málmfríður,
lét höfðuðið hníga niður á bringuna og tárfelldi.
„Stór tíðindi eru það og ill fyrir þá, sem ætla
sér að fara að reyna hjónabandssæluna eins og
þú; en þau eru góð fyrir gamla og feiga", sagði
Ari. „Svo eru önnur nýmælin þau, hélt hann
áfram, „að Olafur biskup Rögnvaldsson sýktist
þegar hann kom út, og maðurinn sem sendur
var að Þverá með tíðindin, sagði mikla tvísýnu
á lífi hans". — „Hver eru svo hin", stamaði hún
upp. „Þau, að maður héðan úr firðinum, sem
Sigurður heitir, hitti mig á Þverá, og bað mig
að bera fram bónorð fyrir sig, við þig". „Nú
lýgurðu, því hann hefir fyrir löngu fengið jáyrði
mitt", sagði hún í bráðræði, varð ýmist litverp
eða náföl, skildi skjólurnar eftir og hljóp inn.