Draupnir - 01.05.1903, Page 97

ÖRAtJPNlR.
129
„Á fórstu úr dyrunum", sagði hann brosandi,
„flestar voru nú samt fréttirnar sannar“.
Skömmu seinna gekk Ari inn, og var eins
alvarlegur og fastráðinn á svip eins og maður
sá, sem ætlar sér að heyja einvígi, og býst ekki
við, að sjá vini sína og vandamenn aftur. Jón
sat þar í einu horninu og var auðséð á svip
þeirra beggja, að þeim hafði eitthvað borið á
milli, sem þau höfðu sætzt á, því út úr augum
og svip hennar skein angurblíða, en út úr hans
sigurvinningur og gleði. „Hverjuætlar húsfreyja
að svara mér ?* sagði Ari með svo miklum krafti,
að henni fannst sérhvert atkvæði læsa sig um
hverja taug og tilfinning. Hún horfði framan í
hann og skelídist í fyrsta skifti í lífinu. Breiddi
þá faðminn út á móti honum og hafði í opnum
lófa sínum smálíkneski það, er hún hafði fundið
í Ásbyrgi. Hann rak upp hljóð af fögnuði og
hljóp í fangið á henni. Þau þögðu bæði um
stund, hvorugt þeirra átti nokkurt orð til í eigu
sinni, því gleðin eins og sorgin getur lamað
málið um stundarsakir.
„Minn týndi verndargripur færir mér þá
gæfuna í þessari mynd", varð honum fyrst að
orði. „Og hann skal færa þér hana varanlega,
vinur rninn", svaraði Elín. Svo þögðu þau bæði
stundarkorn. Ari rauf þögnina: „Hvað verkaði
þessa breytingu í hjarta þínu og — —?" Hún
greip orðið: „Hvað verkaði hana? Það skal ég
9