Draupnir - 01.05.1903, Page 98

«30
DRAUPNlR.
segja þér í fám orðum: Sonur okkar, þótt ung-
ur sé hefir lofað mér hátíðlega, að stunda á
að uppfylla mfnar sárustu eftirlanganir, sem þú
hefir ekki skilið en hann skilur, því allir menn
eru hverjir öðrum ólíkir og frábrugðnir f ein-
hverju, og fái þeir ekki þrá sinni fullnægt lifa
þeir og deyja vansælir". Ari brosti og sagði:
„Metnaðargirnina?" Gekk hann þá til sonar síns,
þar sem hann sat utan við sig, rétti að honum
líkneskið og sagði:
„Sameinaðu þá metnaðarfýsn móður þinnar
við það, sem skárst er í fari mínu, og mundu,
að þú átt að sækja tignina í sjálfan þig. En
líkneski þetta skaltu eiga til minja um þetta
kvöld, og vertu mannsins minnugur, sem það
táknar. Það væntir mig og að gæfan heilsi þér
með konu“.
Málmfríði var nú runnin reiðin; hún kom í
dyrnar, gægðist inn og sá hvað um var að vera,
en hún fór burtu hið skjótasta, því við þess-
konar atvik finnst óviðkomandi sér vera ofauk-
ið. Hún sagði við sjálfa sig: „Jón litli hefur
hrundið þessu í lag. Ó, að eg gæti einhvern-
tíina glatt hann eins mikið". — Seinna mætti
hún honum himinglöð í dyrunum og sagði:
„Göfugur varð fyrsti sigurvinningurinn þinn,
Jón Arason 1". „Göfugri skal minn síðasti verða",
svaraði hann, og upp frá þessum degi varð hann
sem annar maður, barnslega gleðin og ófyrir-