Draupnir - 01.05.1903, Síða 101

DRAUPNIR.
133
landið, og öll þau tár, sem hún dró af augum
elskenda, vina og vandamanna, var sem ekkert
í samanburði við allan þann ófrið, málarekstur
og styrjöld, sem út af örfunum hlauzt, og sem
eldi eftir af í tugi ára. Báðir biskuparnir sæld-
ust sömuleiðis í valinn, — auðguðu sjálfa sig,
klaustrin, kirkjurnar og dýrlinga sína af honum,
rétt eins og aðrir. Eins og vant er að vera í
landplágum, var ekkert manngreinarálit ríkjandi,
en alstaðar voru meiri og minni skörð fyrir
skildi, en mismunandi stór og tilfinnanleg, því
sumir misstu allt og fóru sjálfir á eftir, aðrir
misstu og unnu þó við missirinn, og ennþá aðrir
héldu lífinu, en sviftust heilsu og öllu öðru, og
þeir voru verst farnir. Jón Arason missti Ara
föður sinn og með honum framtíðarvonir sínar,
en fékk ekkert í staðinn, því þau mæðgin áttu
engan ríkan ættingja að erfa. Elín sleppti því
ábúðinni á Laugalandi, og hokraði með eina
kú og sex kúgildisær fyrst á Laugalandi og svo
á Grýtu, en Jón sonur hennar vann þar fyrir
henni og varð nú að slá slöku við þann mennta-
vísir, sem hann hafði numið í klaustrinu í tóm-
stundum sínum. Það leit því ekki út fyrir, að
gæfan ætlaði að hlúa að honum í bráðina, og
þó var hann orðinn fær eftir aldri í þeim fræð-
um, sem viðkomu prestastéttinni. „En margur
drukknar nærri landi", stendur þar.
Skap Elínar tók engurn góðum breytingum