Draupnir - 01.05.1903, Page 102

r34
DRAUPNIR.
við inótlæti þetta. Hún hafði jafnan lifað í þeirri
von, að kjör hennar myndu breytast til batnaðar,
þegar hún eltist, því æskuna taldi hún sér hrap-
arlega missta. En hún var sannfærð um, að
allra vitjaði gæfan einhvern tíma á æfinni, og
hennar gæfa beið ellinnar, en pestin var nú
búin að kveða hana til moldar. Þrekleysi, mögl-
un og örvílnun tóku hana því föstu taki f stað
hinnar þráðu hamingju.
„Ef þú elskar svefninn, verðurðu
fátækur“.
Salómon.
Hví þarf að sýta? Oft herrann dulið
hæli sendir, þá varir minnst
hvað bak við timans tjöld er hulið,
þess takmörk líla oss aldreí vinnst.
Veturinn var liðinn og vorið komið, og
hvorttveggja hafði mönnum fundist vera nokkuð
hart, sem gat stafað af því, að flestir voru illa
undir allt búnir eftir mannfallið. Það var rétt
eins og menn byggjust við, að sólina skorti
mátt til að endurreisa grös og jurtir til nýrrar
tilveru, og vonina afl til að sá og yrkja akur
sinn í brjóstum mannanna. Flestir voru niður-
beygðir í anda eins og vant er að vera, þegar ein-
hverjar landplágur hafa geysað. En tíminn,
þessi almáttugi græðari allra mannlegra meina,
batt um sárin f tíma og ótíma, ef svo mætti að
orði kveða, svo smámsaman fór allt að taka á