Draupnir - 01.05.1903, Qupperneq 103

DRAUPNIR.
135
sig líkan svip og verið hafði. Sumarið kom. og
þar á eftir liaustið, og með því óvanalegir blíð-
viðrisdagar um þann tíma ársins. Það stafaði
eðlilega bæði af drepsóttinni og öðrum þreng-
ingum, að hagir sumra voru bágbornir, sérstak-
lega þeirra, sem hö0u misst, en ekkert unnið
við hana, og settust þeir hinir sömu að undir
veturinn með ónógan forða. Þar á meðal voru
þau mæðgin Elín og Jón Arason, þau höfðu að
eins fyrir sig að leggja snemmbæra kú og fá-
einar innstæðuær, sem ekki mátti snerta. Þau
voru líka vinahjálp sneidd, því fyrst reynist jafn-
an svo, að fáir eru vinir hins snauða og svo
voru þeir, sem nokkuð gátu eða vildu hjálpa,
dánir eða horfnir burtu; því við pestina sundr-
uðust þeir eftirlifandi í ýmsar áttir, sumpart
sökum arfa eða annara breytinga, svo þau
urðu að spila upp á sínar eigin spýtur eins og
svo margir aðrir, sem lítið bar á mannfélaginu.
En sá var kostur á kusu Elínar, að hún lagði
saman nytjar, og höfðu þau lítið annað að lifa
á, en það sem hún mjólkaði, sem var orðið svo
lítið, af því að hún var komin að burði. Ábót-
inn og munkarnir á Þverá réttu Jóni oft bita,
því ábótinn hafði boðið þeim að gera það fyrir
Guðs skuld. En þótt Jón væri jafnan fyr og
síðar guðrækinn maður, þá þótti honum sælla
að gefa fyrir Guðs skuld en þiggja, því hann
reyndi hvorttveggja á sinni löngu og atburða-