Draupnir - 01.05.1903, Page 105

DRAUPNIR.
137
er óborin ennþá". Elín skaut til hans hornauga
og sagði:
„Talið hennar er komið, og sömuleiðis fyll-
ingarstraumurinn".
„Já, en hver étur svo kána og ærnar, ef
við förumst úr hungri?" spurði hann hálf glettinn.
„Ærnar tekur sá sem á, sonur sæll. En
kýrin gerir ekki betur en borga útför okkar".
„Jæja, ertu að hugsa um að hafa það svona,
móðir góð? En ég ætla að hafa það öðruvísi,
því ég vonast til að vera rollu virði, og ég ætla
mér að éta útfarareyri minn". Um leið og hann
sagði þetta snaraðist hann út og kallaði um leið :
„Mig vantar trog". Elin þaut upp til handa og
fóta, og var nærri því liðin í ómegin, þegar hún
sá að Jón var búinn að leggja eina af ánum
niður til skurðar í bæjardyrunum og hélt á hnífn-
um í hendinni.
„Fyrir Guðs skuld, Jón, gerðu okkur ekki að
sauðaþjófuml" hrópaði hún, „því við eigum ekk-
ert til að borga ána með". „Komdu með trog-
ið. Eða heldur þú að Guð almáttugur vilji að
við deyjum úr hungri, meðan við höfum kýr og
ær undir höndum?". En við eigum í raun og
veru hvorugt", ansaði Elín. „Það er það sama
að hafa leigufé undir höndum, þvi leigufé er
eignarfé meðan það er á leigu, og ekki er nú
vogunin stærri en svo, að ein einasta ær getur
borgað það". „Hvernig þá?“ „Einhver ærin