Draupnir - 01.05.1903, Qupperneq 110

Í42
DRAÚPNÍR.
að því að ég geti það“. Með þessari föstu á-
kvörðun gekk Málmfríður heim til sín.
Þegar Jón Arason hafði kvatt þær, hljóp
hann sem fætur toguðu niður á veginn, og hróp-
aði á tígulega búinn svein, sem hanu sá ríða á
undan sér. „Bíddu mín, lagsmaður og reiddu
mig yfir um ána!" Hinn anzaði honum ekki,
Jón elti hann eigi að síður, og sá að það var ung-
mennið Þorleifur Grímsson frá Möðruvöllum. Jón
Arason ítrekaði bænina. Þorleifur, sem ekki
þekkti hann fyrir annan, benti honum með fyr-
irlitningu á lest, sem fór skammt á undan, og
þeysti með það sama fram fyrir lestarmanninn,
og svo lögðu þeir í ána samhliða. Jón Arason
sá, að ekki var um mannhjálp að ræða, og hann
hlaut að hjálpa sér sjálfur, hóf sig því upp á
aftasta hestinn um leið og hann lagði út í ána
og svona komst hann yfir um. Mennirnir riðu
samhliða og ræddust við, en Jón Arason gleymdi
nú erindinu og öllu, en sat ofan á milli bagg-
anna á klárnum í mestu makindum og horfði
til beggja hliða. Sólin skein í allri sinni ljóma-
dýrð yfir Eyjatjörðinn, djúpir skuggar hvíldu hér
og hvar við rætur fjallanna, grös og jurtirvoru
að fölna, og þegar sólin hafði þerrað af þeim
frosthéluna var ilmur þeirra einkar þægilegur. Jón
horfði á deyjandi náttúrufegurðina um stund eins
og í leiðslu, og var ekki trútt um, að það sækti
að honum svefn við þessa hægu hreyfingu, þar