Draupnir - 01.05.1903, Síða 114

146
DRAUPNIR.
nýlega afstaðið, því Sigurður sagði í hærra róm:
„Þó ég ætti að verða hungurmorða, eins og svo
oft vill til hjá fátæku fólki, þá kysi ég mér það
heldur, en að selja samvizkufriðinn, því þeir sem
það gera, bera allir Kainsmark á ennum sínum,
kenna prestarnir og biskuparnir, og þó þröngva
þeir eiðnum upp á fávitana. Eg er sannfærður
um, að sá biskup yrði vel látinn, sem slakaði
heldur á ánauðarböndum almúgans en herti
á þeim, en sá biskup mun seint koma, því
elcki er Gottskálk líklegur til að verða sá mað-
ur. — En allt Norðurland stynur undir ánauðar-
okinu. — Þessir grimmu biskupar eiga sér eng-
an trúan vin, sem ekki er heldur von, og hljóta
því að vera vansælir með sjálfum sér —“. Svo
fóru þeir aftur að tala í lægri róm um kárínur
og um allskonar ójöfnuð, sem þá var á dagskrá.
Jón Arason sumpart heyrði eða gat sér til alls,
sem þeir töluðu um, og dvaldi í huganum eink-
anlega við fyrirbænir hinnalátnuog áhrif þeirra, og
hinn harði hugur hans blíðkaðist við hin hjartnæmu
orð Sigurðar. Því móðir hans var harðgeðja og
það var amma hans líka, sem hann unni svo
mikið þótt hún væri dauð. Ábótinn og munk-
arnir töluðu jafnan um umvöndun og fylgdu á-
minningum sínum með ströngu augnatilliti. Ari
sálugi taðir hans var sá einasti, sem hann hafði
mætt blíðu af. Svo fór hann að hugsa um fjár-
drátt klerkanna og biskupanna og um árnaðar-