Draupnir - 01.05.1903, Síða 126

DRAtJÞNIR.
158
son, og eftir að við komum að Laugalandi,
benti hún honum stundum yfir að Hrafnagili og
sagði - það átti nú að vera honum til huggun-
ar—: „Mig skyldi ekki undra, drengur minn,
þótt þú réðir einhverntíma fyrir þessum stað".
Og við þessa háu táldrægu von ólst hann upp
og skapsmunir hans bera þess ljósan vott þann
dag í dag“. Hún bætti við í hálfum hljóðum:
„Eg var líka sjálf einu sinni svo fávís, að ég
lét Jón lofa mér að stunda eftir upphefð. — Eg
þekkti þá ekki lífið eins og ég geri nú. „ Ábóta
jókst enn þá meiri forvitni að heyra draumana.
Hún sagði : „Mér þótti að eg fæða af mér örn,
og sýndist mér hann fljúga upp á kirkjuburstina
á Hrafnagili og setjast þar, en þá sýndist mér
höfuðið fjúka af bolnum og til landsuðuráttar
og ég vaknaði. „Ekki er þessi draumur ólíkur
því, að þú mundir eignast son, sem hneigðist
að presta- eða munkastöðunni", svaraði ábóti.
„Svona þýddi móðir mín drauminn. En hví
fauk af honum höfuðið ?“ spurði hún. „Um það
get ég engu spáð, Elín, og ólíklegt þykir mér,
að sonur þinn taki sér neitt það fyrir hendur,
sem verður honum að höfuðtjóni, en það veit
ég, að þegar prestur eða mikilmenni deyr eða
hverfur burtu frá heimilinu, þá kallar maður
hjörð hans höfuðlausan her. En hversn hljóð-
aði hinn draumurinn?"
„Mér þótti", sagði hún, „að ég vera barns-