Draupnir - 01.05.1903, Side 133

DRAUPNIR.
165
stuttu máli, hann lofaði öllu og heitstrengdi allt,
sem hans ungu öflugu sál þótti vera fagurt, göf-
ugt og guðdómlegt, og gleymdi svo mjög sjálf-
um sér, að sólin var farin að ganga undir fyrri
en hann varði, og dimmir kv.öldskuggar sveip-
uðu héraðið umhverfis, en efstu fjallatopparnir
voru upplýstir hér og hvar af deyjandi sólar-
geislunum. Laufin á viðnum nötruðu og féllu
til jarðar undan vængjaþyt smáfuglanna, sem
leituðu sér skýlis í greinum hans, þau þoldu ekki
þungann. Einstaka hó frá fjarlægum smölum
báru loftstraumarnir að eyrum hans, og ekkert
rauf þessa dýrðlegu einveru, nema hans eigin
raust, er hann í fyrsta sinni fór að yrkja lof-
kvæði til Maríu meyjar:
„Ave Jesú móðir, englabrúðurin fögur og blíð,
umfram allar þjóðir
ertu blessuð fyrir þitt líf.
Gratia plena*), Guðs engillinn sagði:
heilagur andi þér hvílist nær,
mín heilög mær!
fyrir brjósti þínu og bragði".
Þetta var dýrðlegt augnablik, sem enginn
skarkali skemmdi nema skröltið í visnu laufun-
um, sem andvarinn var að leilca sér að umhverfis
viðinn. Jú, hann heyrði eitthvert skrölt í tjarlægð.
Það færðist nær, og það var greinilegt hófaglamm
nokkurra hesta í hraungrjótinu, og það nálgað-
*) Þ. e. heil sértu náðarfulla.