Draupnir - 01.05.1903, Síða 135

DRAUPNIR.
167
fríður. Jú, hann sá að hún sagði satt, og tók
boðinu fegins hendi, því hann var orðinn ban-
hungraður, og hann þóttist hvorki fyr né síðar,
hafa smakkað jafn ljúífengan mat.
Þegar þau höfðu lesið borðbænina og snætt,
sagði Jón bóndi við nafna sinn :
„Hvað var það sem þú varst að syngja
áðan svo hjartnæmt og fagurt? Eg heyrði svo
blíðan söng hljóma héðan ofan úr hrauninu, að
ég var nærri því farinn að trúa þeirtri sögu, sem
gamlir menn hafa sagt mér, að systkinin sælu
sitji hérna stundum á kvöldin undir viðnum, og
þá heyrist í honum barnsgrátur". Jón Arason
mælti fram versið, sem hann hafði ort. „Þykist
þú nafni, hafa kveðið þetta vers sjálfur? Hingað
til hefur ekki borið á að þú værir skáld — nei,
ég trúi því ekki. Þú hefir lært það í fræðum
munkanna á Þverá". „Þá hefir minna borið á
því, nafni minn, að ég sé lýginn, og þér er
óhætt að trúa því, að ég hef sjálfur kveðið versið
til dýrðar hinni heilögu Maríu, og ég hef heitið
að kveða miklu fleira og fegra henni til heiðurs
— ef —“. „Jón minn Arason" — tók nafni
hans fram í. „Klerkarnir segja, að það megi
telja okkur kotungunum trú um allt, og það
getur verið satt, en þó skal ég segja þér það,
að þú hefur ekki fremur ort þessa fögru vísu
en ég og við það stend ég; en nú er okk-
ur bezt að fara að halda heimleiðis, því það