Draupnir - 01.05.1903, Síða 136
i68
DRAUPNIR.
er orðið mjög áliðið, en vegurinn er langur, þótt
tunglsbirtan sé mikil".
Jón Arason teymdi nú hestana að viðnum
og sagði: „Hví geturðu ekki trúað, að Guð
almáttugur hafi getað gætt mig skáldskapar-
gáfu eins og Sigurð son þinn, og svo marga
fleiri ?“. „Nei, ég trúi ekki að þú sért skáld,
og sízt svona gott skáld", bætti hann við. „Hvað
kallar þú þá að vera gott skáld", nafni minn?“
Hann hugsaði sig um, því hann þekkti ekkert
inn 1 þá list, og gat því ekki lýst neinum veru-
legum einkennum á góðum skáldskap, og hann
svaraði: „Eg kalla skáldskapinn góðan, þegar
hann fyrst og fremst stendur í hljóðstöfum og
snertir þægilega tilfinninguna og eyrað, og það
gerði versið, sem þú söngst“. „Settu mér þá
einhverja raun, nafni minn, svo þú trúir mér".
„Og það er þýðingarlaust, Jón minn Arason,
því þú ert viss með að hafa einhverja vísu á
reiðum höndum, sem þú hefur numið einhvers-
staðar, því þú ert einlægt svo glettinn, og þér
verður aldrei ráðafátt".
„Láttu hann þá yrkja um eitthvað, sem engin
vísa er til um“, svaraði Málmfríður; „til dæmis
um Móaling þinn. Enginn hefur kveðið um þann
fola". Já, þetta þótti Jóni bónda óskaráð og sagði:
„Kveddu góða vísu um hann Móaling minn
og það samstundis, og þá skal ég ekki framar
bera á móti að þú sért skáld. Við bændurnir