Draupnir - 01.05.1903, Qupperneq 138

i7o
DRAUPNIR.
var“. Hann sagði að eins: „Málmfríður mun
hafa ætlazt til að þú sætir á klárnum hvort sem
var", og hann riftaði ekki orð sín, en var að
buldra niður í bringuna: „Hin heilaga María
hefur gefið honum Móaling að kvæðalaunum";
og hann sætti sig við það, því í þá daga þótti
því fé vel varið, sem dýrlingum var gefið fyrir
sálu sinni.
Þau lögðu af stað glöð og hress í anda.
Því sé nokkuð unaðsríkt í lífinu, þá er það að
ríða góðum hesti um fagurt og breytilegt hérað
í tunglsbirtu. Þegar þau komu á móts við
Möðruvelli, spurði Málmfríður Jón Arason, hvort
hann ætlaði ekki að ríða þangað heim. „Nei“,
sagði hann, „nú er þeirri ferð lokið, því ég
setti voggrís á auga Þorleifi Grímssyni í dag, og
svo er allur bærinn í uppnámi. Ég ríð nú Móaling
mínum heim“. Hún kváði. „Ég setti penings-
mark á Þorleif, og eklcert annað, og það mark
sómir þeim frændum vel“. Svo sló hann í Móa-
ling og reið frá þeim allt sem folinn gat farið.
Málmfríður skildi ekkert í þessu, sem hann sagði.
Svo kom hann aftur í hópinn, og þessu hélt
hann áfram þar til leiðir skildust og var þá
tvisvar búinn að reyna folann á sundi í ánni,
svo þau urðu dauðhrædd um að hann myndi
drepa sig. En gleðin yfir hestinum fékk svo
mikið vald yfir honum, að hann varð gersam-
lega sjálfum sér ólíkur. Svo skildu þau, og