Draupnir - 01.05.1903, Síða 143

DRAUPNIR.
175
ára fjarveru, hvað kirkjum og klaustrum hafði
fénast og þar fram eftir götunum. Og þegar
hann var búinn að átta sig á öllu þessu, og var
þó engan veginn ánægður með ráðsmennskuna,
fór hann að grúska í sakamálum frænda sins;
rakst hann þá ofan á Hvassafellsmálið, og þá
mundi hann eftir, að Bjarni var dauður í banni
heilagrar kirkju. En hvar hann var dysjaður,
mundi hann ekki. Hann lét kalla ráðsmennina
fyrir sig, og þeir gátu eftir sannorðra manna
sögusögn frætt hann um, að Bjarni hefði ekki
verið dysjaður, heldur grafinn á kristinna manna
hátt í kirkjugarðinum að Garði. „Maður, sem
var fallinn í stærsta bann, grafinn í kristinna
manna reit!" hrópaði biskup upp yfir sig. En
það voru líka einustu orðin, sem hann sagði
um það mál, sem vitnuðu um gremju eða van-
þóknun. En hann spurði ráðsmennina stillilega,
hvort ekkert myndi vera eftir af eignum Bjarna.
Þeir vissu það ógerla; en þó héldu þeir að Óli,
sonur Bjarna, mundi eiga einhvern part í Hvassa-
fellinu, en þeir vissu ekki hve stór hann var.
„Það er nú svo“, sagði biskup. „En er það
satt, að Jón Sigmundarson sé giftur í öðru sinni,
Björgu Þorvaldsdóttur frá Móbergi ?" „Þeir
kváðu það satt vera". „Hverjir voru í ráðum
með þeim í því" ?“ spurði hann ofur stillilega.
Þeir sögðu honum það, og aðjón prestur Þorvalds-
son bróðir hennar, staðarráðsmaður, hefði búið